Ενα δημοσίευμα στο Pathfinder.gr από τον Χάρη Τζαννή αναφέρεται σε ένα μάλλον κλασικό για τα δεδομένα της κοινωνικής δικτύωσης θέμα – τη δημοσίευση φωτογραφιών παιδιών.
Στην προ Facebook (και Web μη σου πω) εποχή σχεδόν κάθε φωτογραφείο που σεβόταν τον εαυτό του είχε στη βιτρίνα του στιγμιότυπα από γάμους ή βαφτίσεις. Ηταν η διαφήμιση των ικανοτήτων του φωτογράφου, όμως -θέλω να πιστεύω, ή, έστω, θα έπρεπε- ο επαγγελματίας θα είχε ζητήσει την άδεια των εικονιζομένων.
Αυτό το τελευταίο, η άδεια δηλαδή, τείνει να εκλείψει στον ψηφιακό κόσμο. Είναι εύκολο κάποιος να δημοσιεύσει μια φωτογραφία σου στο Facebook για παράδειγμα και, μάλιστα, να σε διασυνδέσει με αυτή μέσω του tagging.
Για τους ανηλίκους τα πράγματα είναι χειρότερα. Ακόμα και άνθρωποι που έχουν μια κάποια ψηφιακή παιδεία δημοσιεύουν φωτογραφίες των παιδιών τους ή των ανιψιών τους. Πάνω στη χαρά μιας επέτειου γενεθλίων ή μιας όμορφης οικογενειακής στιγμής “ταίζουν” το Facebook με πολύτιμα στοιχεία και αυτό ίσως να είναι το μικρότερο κακό, αν σκεφτείς τι τριγυρίζει “εκεί έξω”.
Εχοντας συνηθίσει να δείχνουμε σε όλους τι τρώμε, πού βρισκόμαστε, με ποιους βρισκόμαστε, τι κάνουμε, πέραν του ότι περιορίζουμε αυτοβούλως τον ιδιωτικό μας χώρο εθιζόμαστε σε μια κατάσταση που όλα και όλοι πρέπει να έχουν δημόσια παρουσία.
Οι ενήλικες μπορούν να το διαχειριστούν αυτό μέσω των ρυθμίσεων του Facebook ή με τη μεταξύ τους επικοινωνία, τα εργαλεία (on και off line είναι διαθέσιμα για όποιον το επιθυμεί), όμως τα παιδιά γιατί πολλές φορές αντιμετωπίζονται ως τρόπαια ή ως κάτι που πρέπει να έχει σώνει και καλά παρουσία στα κοινωνικά δίκτυα; Δεν μας φτάνουν οι γάτες;
Λίγες ημέρες μετά την απόκτηση ενός Android τηλεφώνου, αυτό άρχισε να σφυρίζει μέσα στη μέση της νύχτας. Διαπίστωσα -αρκούντως άβολα- πως μια σειρά φωτογραφιών είχαν ανεβεί στη “μερίδα” μου στο Google+ Δεν ήταν διαθέσιμες δημόσια, αλλά ξαφνικά -και από αβλεψία στις ρυθμίσεις εκ μέρους μου- ήταν κάπου σε ένα ψηφιακό σύννεφο κα περίμεναν την επόμενη εντολή μου. Τις διέγραψα και ρύθμισα το τηλέφωνο να μην το ξαναπράξει.
Ηταν μια ενοχλητική υπόμνηση πως η ενεργοποιημένη ρύθμιση στις ηλεκτρονικές συσκευές είναι αυτή της δημοσίευσης. Η κόρη μου -που εμφανιζόταν σε αρκετές από τις φωτογραφίες- δεν έχει καμία δουλειά με όλο αυτό, εκτός και αν κάποια στιγμή το αποφασίσει, αδυνατώ να κατανοήσω γιατί οι διάφορες Google και Facebook θεωρούν πως γνωρίζουν καλύτερα.
Δεν γνωρίζουν καλύτερα.
Δεν συμπεριφέρονται όπως ο επαγγελματίας φωτογράφος της γειτονιάς.
Θα έπρεπε.
Επιστροφή στους ανθρώπους. Γιατί οι φωτογραφίες των παιδιών μας πρέπει να δημοσιεύονται στα κοινωνικά δίκτυα; Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος, εκτός και αν το να ταϊζεις τις μηχανές αλγορίθμων και να δημιουργείς ψηφιακό προφίλ ανθρώπων που δεν έχουν καν δικαίωμα χρήσης του Facebook είναι κάτι που πρέπει να το κάνει ένας γονιός.
Μας φτάνουν και μας περισσεύουν οι γάτες…
