Mom’s View

«Συμμάζεψε το δωμάτιο σου!», «Βοήθα τον αδελφό σου», «Πότε θα κάνεις μπάνιο» και χιλιάδες ακόμη ερωτήσεις- εντολές στα παιδιά δια στόματος μιας μητέρας. Που δεν έχω ακούσει ούτε μια φορά να εκστομίζεται από έναν πατέρα. Κακά τα ψέματα. Οι πατεράδες δεν είναι σχεδιασμένοι να έχουν τον άχαρο ρόλο του συντονιστή. Μετά βίας θα καταφέρουν να μην πάρουν πίσω την τιμωρία, μετά κόπων και βασάνων θα κρατηθούν σοβαροί όταν «πέφτει κήρυγμα» για τα μαθήματα. Το «έλα μωρέ, παιδί είναι» ηχεί ακόμη στα αυτιά μου, όταν με μάλωνε η μάνα μου. Το ζω καθημερινά στο σπίτι μου. Ευτυχώς, χωρίς να αναιρεί τη δική μου άποψη, ο σύζυγος καταφέρνει να είναι –σχεδόν- πάντα ο καλός, αυτός που θα προσπαθήσει να ηρεμήσει την κατάσταση, να δώσει μια διαφυγή στην ένταση, να πει μια χαζομάρα βρε παιδί μου για να σκάσει κανένα χαμόγελο μετά την τρικυμία. Χρήσιμος ο ρόλος τους, δε λέω, ωστόσο πάνω στα νεύρα, η χαζομάρα που θα ακουστεί ίσως να οδηγήσει τα πράγματα στα άκρα. Ο πατέρας δεν επιλέγει τη σύγκρουση. Θα δοκιμάσει οτιδήποτε άλλο: τη δωροδοκία, τη κουβέντα, το ψηστήρι. Όλα είναι θεμιτά, όλα παίζουν. Φαντασία να υπάρχει. Ο πατέρας είναι καταφύγιο στα πολύ δύσκολα. Η μάνα είναι απλώς για όλα τα υπόλοιπα. Άχαρα κατά κύριο λόγο. Ωστόσο η ξεκάθαρη διανομή ρόλων βοηθά πολύ την οικογένεια. Το ζευγάρι γνωρίζει τι πρέπει να κάνει και τα παιδιά ξέρουν τι να περιμένουν. Δεν μετράει σε όλες τις περιπτώσεις μόνο το αποτέλεσμα. Σημασία έχει και η διαδικασία και ο τρόπος που νιώθουν τα παιδιά. Τα πιτσιρίκια μας χρειάζονται πειθαρχία, οργάνωση και πολύ, πολύ προσοχή. Και συνήθως ο ένας παρέχει την φροντίδα και ο άλλος τη διασκέδαση. Κάπως σαν τις αμερικανικές ταινίες και τον «καλό και κακό μπάτσο». Όμως τελικά ποιος θέλει μπάτσους στο σπίτι του; Εγώ σίγουρα όχι!
Elena Kappa