Η κόρη μου είναι κομμάτι μίας γενιάς που μεγαλώνει μέσα στις ψηφιακές τεχνολογίες και η ευχέρεια της με τη χρήση συσκευών όπως τα tablets ή τα smartphones είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Κάποιοι θα σπεύσουν να πουν ότι είναι λογικό να συμβαίνει αυτό δεδομένης
της δουλειάς του μπαμπά της. Όμως, αυτό δεν είναι ακριβώς έτσι και το λέω βλέποντας πολλά παιδιά στην ηλικία της ή και μικρότερα να χειρίζονται τις ψηφιακές συσκευές τους με εντυπωσιακό τρόπο και να μην έχουν πατέρα «βουτηγμένο» στην τεχνολογία.
Πριν από μερικές ημέρες, η τηλεπικοινωνιακή σύνδεση του σπιτιού αντιμετώπισε κάποιο πρόβλημα. Ο τεχνικός του παρόχου –μην σας πω ποιος είναι, μην κάνουμε και διαφήμιση- ήρθε αμέσως και με ενημέρωσε ότι υπάρχει καλωδιακή βλάβη στο δίκτυο. Πρακτικά, αυτό σήμαινε ότι θα ήμασταν χωρίς σύνδεση στο Internet και χωρίς σταθερό τηλέφωνο μέχρι την αποκατάσταση της βλάβης. Η πρώτη αντίδραση της κόρης μου, η οποία –ελέω σχολικών διακοπών ήταν δίπλα μου- ξέρετε ποια ήταν; «Και πως θα ζήσω χωρίς Internet, μπαμπά;» δήλωσε η μικρή, αφήνοντας με παγοκολώνα.
Η πρόσβαση στο Internet «απεκαταστάθη» την επόμενη ημέρα προς μεγάλη χαρά της κόρης μου, η οποία δεν έχει δώσει καμία σημασία στο γεγονός ότι το σταθερό τηλέφωνο δεν έχει «επανέλθει» μετά από 5 ημέρες. Δεν την νοιάζει καθόλου. Αν χρειαστεί να επικοινωνήσει με τις φίλες της, θα πάρει το tablet και θα μιλήσει μέσω Skype ή στη χειρότερη θα ζητήσει το κινητό του μπαμπά για να καλέσει στο σταθερό τηλέφωνο της φίλης της. Αν και δεν νομίζω ότι κατανοεί πλήρως τη διαφορά μεταξύ σταθερού και κινητού τηλεφώνου. Γι’ αυτήν είναι απλώς μέσα επικοινωνίας. Μάλιστα, δεν θα ξεχάσω όταν πριν από 2 χρόνια της έλεγα ότι όταν ήμουν στην ηλικία της δεν είχαμε κινητά τηλεφωνα και δεν υπήρχε καν το Διαδίκτυο, η απάντηση της ήταν «Και πως κανονίζατε να βρεθείτε;».
Αν και η διαφορά μας ηλικιακά είναι μόλις 31 χρόνια, αισθάνομαι ότι οι δύο γενιές μας έχουν μία μεγαλύτερη απόσταση σε σχέση με αυτή που είχαμε εμείς με τους γονείς μας.
Και ο λόγος έχει να κάνει με το ότι η γενιά της κόρης μου είναι αυτό που μου αρέσει να αποκαλώ «ψηφιακοί ιθαγενείς» όταν οι άνθρωποι της δικής μου γενιάς είναι «ψηφιακοί μετανάστες». Η κόρη μου και τα λίγο μεγαλύτερα παιδιά από αυτήν δεν γνώρισαν το βινύλιο, την κασσέτα, τη βιντεοκασσέτα και δεν πρόλαβαν την εποχή που η τηλεόραση είχε δύο κανάλια και το πρόγραμμα ξεκινούσε στις 5 μ.μ. Γι’ αυτά τα παιδιά, τα πάντα είναι ψηφιακά, ενώ η δική μου γενιά ήταν και αναλογική. Ναι μεν είμαι και εγώ πλέον μέλος της ψηφιακής κοινότητας, αλλά πρόλαβα και προηγούμενες καταστάσεις. Γι’ αυτό και ενδεχομένως να μην τρελαίνομαι να ανεβάζω όλες τις προσωπικές μου στιγμές στο Facebook και στο Twitter. Αντίθετα με ότι συμβαίνει με τα νέα παιδιά.
Τώρα, το ερώτημα είναι πως διαχειρίζεσαι αυτό το «ψηφιακό χάσμα» που απειλείται να δημιουργηθεί. Προσωπικά, θεωρώ ότι χρειάζεται να έχεις ως πατέρας –αλλά και ως μητέρα, δεν έχει και μεγάλη διαφορά- μεγάλη υπομονή. Και όρεξη να μάθεις όλους αυτούς τους νέους όρους που απασχολούν αυτούς τους «ψηφιακούς ιθαγενείς». Με απαγορεύσεις του τύπου «σήμερα δεν θα παίξεις καθόλου στο tablet» δεν νομίζω ότι έχεις και πολλές ελπίδες. Το αντίθετο θα έλεγα. Συν ότι το Skype, το Viber και το WhatsApp σου δίνουν τη δυνατότητα για άμεση και εύκολη επικοινωνία με το παιδί σου όσο μακριά και αν βρίσκεσαι. Ιδίως για τους χωρισμένους γονείς (mydad: ή για γονείς που λόγω δουλειάς ταξιδεύουν συχνά Δημήτρη), είναι μία πολύ πρακτική λύση δεδομένου ότι το παιδί σε βλέπει και σε αισθάνεται λίγο πιο κοντά του.
Ο Δημήτρης Μαλλάς είναι μπαμπάς μιας κόρης 10 ετών και δημοσιογράφος με… χιλιάδες ώρες ανταποκρίσεων και ρεπορτάζ σε θέματα τεχνολογίας στο ενεργητικό του.
Photo: flickr / Andrew Stawarz
