Καθόμαστε στο σαλόνι και παρακολουθούμε κάνοντας ανελέητο ζάπινγκ από κανάλι σε κανάλι και από πάνελ σε πάνελ. Σχολιάζουμε, γράφουμε στα lap-top που έχουμε μπροστά μας, διαβάζουμε τα μηνύματα των άλλων. Το σπιτικό “εκλογικό κέντρο” σε πλήρη λειτουργία. Είναι πια περασμένα μεσάνυχτα όταν ακούμε τη φωνή του μικρού μας γιού -πέντε χρόνων τότε:
“Μαμά!”
Γυρίζουμε και οι δύο τα κεφάλια. Τον βλέπουμε να στέκεται στο κεφαλόσκαλο με τα πυτζαμάκια του και να τρίβει το ένα του μάτι με το χέρι.
“Τι είναι αγοράκι μου, έχεις κάτι;”
“Ναι! Εχω!”
“Τι; Εχεις;”
“Χαμηλώνετε την τηλεόραση γιατί σβήνει τα όνειρά μου;”
Μένουμε “παγωτό”! Τι είπε τώρα;
Προφανώς το παιδί μιλούσε κυριολεκτικά. Δεν μπορούσε να το πάρει ο ύπνος λόγω θορύβου. Ομως η φράση ήταν μαγική!
Η μαμά του τον παίρνει αγκαλιά και τον πάει πάλι στο δωμάτιο. Χαμηλώνω εντελώς τον δέκτη. Μετά γράφω αυτό που είπε στο Twitter. Ηταν το δικό του μήνυμα. Εγινε μήνυμα πολλών. Ενα-δύο χρόνια μετά συνέχιζε να κάνει το γύρο των διαδικτύου. Κάποιοι μου είπαν ότι το είδαν γραμμένο και σε έναν τοίχο. Δεν ξέρω αν όντως έγινε σύνθημα. Το σίγουρο είναι ότι υπάρχει για πάντα γραμμένο στη μνήμη μου.
—
Στείλτε μας τις “μαγικές” φράσεις των δικών σας παιδιών. Εχουμε πολλά να μάθουμε από τη σοφία τους…
