Βλέμμα στον κεντρικό καθρέφτη, περιμένοντας στο φανάρι… Στο πίσω αυτοκίνητο, ένα Polo 15ετίας ίσως και λίγο πιο παλιό, ένας μπαμπάς στη θέση του οδηγού μιλάει με την κόρη του, θα’ναι δεν θα’ναι 4 χρονών, που’ναι δεμένη στο πίσω κάθισμα.
Δεν υπάρχει ήχος, μόνο εικόνα. Ο μπαμπάς ανοίγει τα χέρια του, τεντώνει το κεφάλι του να δει τη συνομιλήτριά του από τον δικό του κεντρικό καθρέφτη. Σαν να της δείχνει κάτι “είναι περίπου τόσο”… Εκείνη ανταποκρίνεται, προσπαθεί να αντιληφθεί το μέγεθος, ανοίγει τα χέρια της…
Ο μπαμπάς σηκώνει το αριστερό του χέρι, σφίγγει και ξανανοίγει τα δάχτυλά του… Η μικρή τον μιμείται και με τα δύο της χέρια, τρεις γροθιές που ανοίγουν και κλείνουν.
Κινήσεις των χεριών, κάτι σαν αυτοσχέδιο κουκλοθέατρο μέσα σε ένα αυτοκίνητο, σε ένα φανάρι…
Να μιλάνε για μια περιπέτεια; Για ένα καθημερινό αντικείμενο; Για ένα κόλπο στη θάλασσα ή με το ποδήλατο;
Εχω χαμηλώσει το ραδιόφωνο, μήπως και ο ήχος περάσει από τα παρμπρίζ, γλιστρήσει ανάμεσα στον θόρυβο από τα ανυπόμονα μηχανάκια και φτάσει στο ανοιχτό μου παράθυρο.
Τίποτα δεν πιάνει. Είμαι ο μόνος θεατής μιας άηχης παράστασης που δεν τη νοιάζει να έχει θεατές. Σαν να μπήκα στα κρυφά σε ένα θέατρο την ώρα της πρόβας.
Μπορεί μια από τις ιστορίες για το πίσω κάθισμα να γεννιέται αυτή τη στιγμή. Στο λίγο που κρατάει το κόκκινο φανάρι στο τσιμεντένιο δαχτυλίδι της Κηφισίας με την Αττική Οδό.
Μια κόρνα κατεβάζει την αυλαία της παράστασης… Πράσινο… “Και έζησαν αυτοί καλά…”
Photo: Flickr / Eleni Preza
