Πριν από λίγες ημέρες το Euronews δημοσίευσε ένα θέμα με τον προβοκατόρικο τίτλο “Ποια είναι τα καλοπληρωμένα μέλη του Ευρωκοινοβουλίου που δεν εμφανίζονται να ψηφίσουν;”
Το δημοσίευμα βασίστηκε σε δεδομένα του VoteWatch από τα οποία προέκυψαν οι 20 ευρωβουλευτές που δεν μετείχαν στις μισές ψηφοφορίες του Σώματος.
Κάποιοι από αυτούς δεν μπορούν να μετάσχουν εξαιτίας λόγων υγείας, κάποιοι αναφέρουν οικογενειακά προβλήματα, άλλοι επικαλούνται πολιτικές υποχρεώσεις στις χώρες τους, ορισμένοι δεν έδωσαν εξηγήσεις, ένας-δύο επικαλούνται ιδεολογικούς λόγους και, στο τέλος, έχουμε τον Σουηδό Christopher Fjellner.
“Ο κ. Fjellner προσπαθεί, ως σύγχρονος Σουηδός πατέρας, να περάσει όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο αυτό το φθινόπωρο με τη νεογέννητη κόρη του”.
Εξαιτίας αυτού του χαρμόσυνου γεγονότος ο κ. Fjellner εμφανίστηκε μόλις στο 44% των ψηφοφοριών.
Ακόμα και για τα δεδομένα του Euronews η εξήγηση του Σουηδού ευρωβουλευτή θεωρείται ασυνήθιστη.
Ο μπαμπάς δεν παίρνει άδεια για τέτοια θέματα, ο μπαμπάς πρέπει να φέρει το ψωμί (και το μπέικον) στο σπίτι, ο μπαμπάς μπορεί να είναι μπαμπάς από την Παρασκευή το απόγευμα μέχρι την Κυριακή το βράδυ και αυτό όχι πάντα…
Όμως ο κ. Fjellner είναι ένας “μοντέρνος Σουηδός πατέρας”. Εκλεγμένος με το Κόμμα των Μετριοπαθών και μέλος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος θα μπορούσες να τον περιγράψεις ως Δεξιό, άρα και ως συντηρητικό και για να συνεχίσουμε την επίληση των στερεοτύπων, ένας σωστός άντρας δεν μπορεί να περιοριστεί στους τοίχους του σπιτιού, έχει έναν κόσμο να κατακτήσει.
Αλλά φαίνεται πως στη Σκανδιναβία έχουν χορτάσει από κατακτήσεις ή έχουν ενθουσιαστεί με την ιδέα πως ένας κυνηγός (ή αρτοκουβαλητής) δεν παύει να είναι κυνηγός (ή αρτοκουβαλητής) ακόμα και αν φοράει παντόφλες. Ή, ότι ο ρόλος του αρτοκουβαλητή δεν είναι αποκλειστικά αρσενικός. ‘Η, ότι το σουηδικό κράτος μπορεί να διευκολύνει τον πατέρα εξίσου με τη μητέρα.
Τώρα, αν όλα αυτά τσαλακώνουν το προφίλ του κ. Fjellner ως ευρωβουλευτή δεν μοιάζει να τον απασχολεί πάρα πάρα πολύ. Βέβαια ο εκπρόσωπός του έσπευσε να προσθέσει στη δήλωσή του πως ο ευρωβουλευτής θεωρεί πως έχει μεγαλύτερη σημασία να μετέχει σε επιτροπές και διαπραγματεύσεις παρά να “μετέχει απλώς σε ψηφοφορίες το αποτέλεσμα των οποίων είναι ξεκάθαρο”. Μοιάζει με δήλωση που θέλει να προστατεύσει τον ευρωβουλευτή από τη ρετσινιά του λουφαδόρου, αλλά μας νοιάζει ο πατρικός ρόλος.
Φαντάσου έναν πατέρα στην Ελλάδα να κάνει μια παρόμοια επιλογή. Αυτομάτως – ή… ημιαυτομάτως- θα βρεθεί στη “δεύτερη ταχύτητα” της επιχείρησης. Ο άνδρας στην Ελλάδα παραμένει αρτοκουβαλητής και από αυτόν τον ρόλο δεν μπορεί να απαλλαγεί εύκολα και χωρίς να πληρώσει το αντίστοιχο τίμημα. Ναι, βέβαια, ο νόμος, η ισότητα, οι διατάξεις που προβλέπουν, αλλά λίγη αξία έχουν όλα αυτά και αυτό μπορούν να το βεβαιώσουν οι μητέρες που άμεσα ή έμμεσα, κομψά ή όχι, καλούνται να διαλέξουν μεταξύ του επαγγελματικού τους ρόλου και του ρόλου του γονιού.
Δεν είναι θέμα νόμων είναι θέμα αντίληψης. Το να βάλεις τη δουλειά σε δεύτερη μοίρα για να περάσεις περισσότερο δημιουργικό και ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά αντιμετωπίζεται περίπου ως έγκλημα καθοσιώσεως. Αν οι άνθρωποι στα υψηλότερα κλιμάκια της επιχείρησης (πάντα είναι θέμα ανθρώπων και όχι επιχειρήσεων, κανένας κανονισμός εργασίας δεν λέει “θα φτύσεις αίμα ρε κερατά για το μεροκάματο”, αλλά ο προϊστάμενος θα το υπονοήσει ή και θα το απαιτήσει) έχουν μια αντίληψη που λέει πως ένας ευχαριστημένος γονιός είναι και ευχαριστημένος υπάλληλος (ακόμα και αν, άκουσον άκουσον, δεν προσφέρει το 120% των δυνάμεών του), έχουμε να κάνουμε με μια ευτυχή εξαίρεση. Συνήθως το “αφεντικό θα πάρω μια μέρα άδεια για να πάμε με τα πιτσιρίκια να μαζεύουμε βότσαλα στη θάλασσα και ρίγανη από το βουνό” θα αντιμετωπίσει το μισό μάτι του αφεντικού.
Οπότε, αυτό που για τον κ. Fjellner και τους συμπατριώτες του μοιάζει να είναι καθημερινότητα, για πολλούς πατεράδες εδώ κάτω στον ευρωπαϊκό Νότο μοιάζει με απόπειρα να ξεκινήσεις επανάσταση μέρα μεσημέρι. Χρειαζόμαστε κάτι καλύτερο από αυτό…
Photo: flickr / Andi Sidwell
