Ρούχα

Ενδεχομένως να είδες πριν από μερικές ημέρες μια είδηση για μια μητέρα που άφησε το 3,5 χρονών βλαστάρι της να διαλέγει για μια εβδομάδα τα ρούχα που εκείνη θα αφορά. Μια ωραία αντιστροφή ρόλων…
Το διάβασα και κοίταξα τη μικρή. “Θα ήθελες για μια εβδομάδα να διάλεγες τι ρούχα θα φοράω για να πηγαίνω στο γραφείο;” Σαν να την ρωτούσα αν ήθελε σοκολάτα. Όχι, εντάξει, δεν πέταξε στον 7ο ουρανό αλλά χάρηκε.
Η αλήθεια είναι πως είχα δεύτερες σκέψεις. Θυμόμουν πως κάποιες φορές, πάει λίγος καιρός από τότε βέβαια, την έντυνα περίπου σαν να είχε πιάσει φωτιά το σπίτι και της είχα βάλει ό,τι είχα βρει μπροστά μου. Λες να έπαιρνε την εκδίκησή της;
Ευτυχώς τα 5χρονα είναι μεγάθυμα. Την πρώτη ημέρα μου διάλεξε μια ριγέ μπλούζα.
– Να τη φορέσω με τζιν παντελόνι;
– Ε βέβαια! (σάμπως έχεις άλλα παντελόνια μπαμπά;)
Τη δεύτερη βρήκε ένα γαλάζιο πουλόβερ.
Την τρίτη διαπίστωσε πως η γκαρνταρόμπα του μπαμπά δεν έχει μόνο τζιν παντελόνια.
– Αυτό το καφέ δικό σου είναι;
– Χμμ, λες να είναι δικό σου;
– Πφφφ, μπαμπά αυτό μου είναι τεράστιο!
Οπότε ήρθε και ένα αχνό μπεζ (μη με ρωτάτε για την ακρίβεια των χρωμάτων) πουλόβερ, το καλό ήταν πως έκανε κρύο όλες αυτές τις ημέρες και δεν ασχολήθηκε με τα πουκάμισα.
Και ερχόμαστε στα παπούτσια.
Τα παπούτσια του μπαμπά είναι όπως όλων των μπαμπάδων. Μονόχρωμα και βαρετά.
Τα αθλητικά παπούτσια όμως δεν είναι μονόχρωμα ή τουλάχιστον δεν είναι τόσο μονόχρωμα όσα τα άλλα, τα”κανονικά”, παπούτσια. Ο συνδυασμός τζιν με αθλητικά είναι μεν ο συνδυασμός του τεμπέλη αλλά αυτό δεν την πτόησε.
Είχαμε και τα ευτράπελά μας. Μια ημέρα ήθελε να φορέσω άσπρες κάλτσες με το καφέ παντελόνι. Της δήλωσα πως δεν θα είχα αντίρρηση αλλά “βρε αγάπη μου, άσπρες κάλτσες σε καφέ παντελόνι βγάζει μια εϊτίλα” (παράγωγο του eighties, δεν φταίω, εσείς απόρησες και ευτυχώς που δεν με ρώτησε τι είναι η εϊτίλα). Συμφώνησε και δεν επιχείρησε να καταπνίξει τη στιλιστική μου εξέγερση.
Φωτογραφικά ντοκουμέντα δεν επιχείρησα να κρατήσω πλην ενός στιγμιοτύπου, μπορώ να πω ωστόσο πως οι συνάδελφοι στο γραφείο νόμιζαν πως είχα κάνει έφοδο σε κατάστημα ρούχων.
Το ωραιότερο ήταν μια στιγμή που είχε ανοίξει την ντουλάπα είχε ρίξει πάνω στο κρεβάτι το καφέ παντελόνι, είχε βάλει δίπλα το μπεζ πουλόβερ και τα μελετούσε με προσοχή. Ναι, ήταν πολύ ευγενική μαζί μου και ούτε μια στιγμή δεν ένιωσα να με έχει ντύσει σαν να έπιασε φωτιά στο σπίτι…
Αλήθεια, αυτό το μπεζ πουλόβερ πού ήταν χαμένο τόσο καιρό;
ΥΓ: Να το δοκιμάσεις μπαμπά, είναι ωραία εμπειρία.

Ερχεται λοιπόν η στιγμή που θα πετύχεις τη μικρή να κάνει εκφράσεις στον καθρέφτη του μπάνιου και να πηγαίνει από το στάδιο “σοβαρή αγέλαστη” στο “οντισιόν για το σίκουελ του Μπαμπούλες Πανεπιστημίου” σε χρόνο που μπροστά του ο Λούις Χάμιλτον μοιάζει οδηγός αραμπά.
Αυτό είναι μόνο η αρχή. Διότι κάποια στιγμή εκεί που εσύ είσαι ανύποπτος και μπορεί να παλεύεις με έναν λεκέ στον τοίχο ή με ένα τηλεφώνημα για “μια μικρή ερωτησούλα” από το γραφείο (ξέρεις, από αυτά που σου τηγανίζουν το αυτί μέχρι να το κλείσεις), η μικρή σου πριγκηπέσσα ανεβοκατεβάζει, φυσικά εν αγνοία σου, μπλούζες, φούστες, καλσόν και φορέματα από την ντουλάπα. Και φυσικά επειδή ο μπαμπάς είναι ο μεγάλος έρωτας θα παρουσιαστεί μπροστά του με ένα σύνολο τύφλα να έχει η Γεωργία Βασιλειάδου στην “Ωραία των Αθηνών”.
“Μπαμπά, είμαι όμορφη;”
Ομορφη είσαι αγάπη μου αλλά έχεις ντυθεί σαν να’πιασε φωτιά το σπίτι και να βγήκες κουτρουβαλώντας φορώντας ό,τι βρήκες μπροστά σου μη σε πετύχει ο γιος του διαχειριστή στη σκάλα με το βρακί.
(Οχι όχι μπαμπά, αυτό δεν το λες.)
Ω είσαι κούκλα γλυκιά μου!
(Ούτε αυτό μην πεις, το πιθανότερο είναι οι στιλιστικές δοκιμές να συνεχιστούν με την επιμονή μπαράζ πυροβολικού που έχει βάλει στόχο να εξολοθρεύσει μια μύγα. Άσε που μπορεί να θέσεις τις βάσεις για επιδρομή στην ντουλάπα της μαμάς. Οχι, δεν το θέλεις αυτό διότι “εσύ φταις που την ενθαρρύνεις….”)
Πώς είσαι έτσι!!!;;;
(Καλά, έχεις τρελαθεί εντελώς. Αυτή έχει βάλει τον ουρανό μετάστρα (μία λέξη) για να σε θαμπώσει και εσύ βρε γάιδαρε, βρε άκαρδο πλάσμα, την κοροϊδεύεις. Τι θέλεις τώρα; Να της δημιουργήσεις κανένα ψυχολογικό τραύμα; Δεν της φτάνει που την κυνηγάει ο Κωστάκης στο διάλειμμα για να της τραβήξει την κοτσίδα, έχει και σένα;)
Μμμμ, λοιπόν ξέρεις τι; Νομίζω πως η κίτρινη μπλούζα με το μοβ παντελόνι είναι τέλεια, όμως αυτή η κόκκινη ζώνη και η ζακέτα με τα μπλε στρασάκια το παραβαραίνει βρε παιδάκι μου. Και ύστερα, οι γόβες της μαμάς, δεν είναι πως σου είναι λίγο μεγάλες, απλά δεν πάνε με αυτό τον συνδυασμό, μήπως να δοκίμαζες τα αθλητικά σου;
Χειροκροτήστε τον μπαμπά του μήνα! Τον μπαμπά που αντιλαμβάνεται τα μηνύματα, που γνωρίζει τη θέση του, που χρησιμοποιεί τις λέξεις ζυγίζοντάς τις μία μία με την προσοχή και το μεράκι παλιού φαρμακοποιού.
Διότι το ζήτημα φίλε πατέρα είναι ότι η μικρή κοντέσσα θέλει να κάνει τα πράγματα των μεγάλων για να δει πώς είναι. Άσε που για την ίδια μπορεί να είναι σημαντικότερο το να ξεκρεμάσει μπλούζες και φορέματα από το να τα φορέσει. Βέβαια, αυτό επίσης σημαίνει πως δοκιμάζει τα όρια και τις δυνατότητές της, πράγμα που φυσικά σε κάνει να φουσκώνεις ως περήφανος διάνος. Συμφωνούμε όλοι πως η συζήτηση μπορεί να έχει εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο μετά από 5, 6, 7 ή 10 χρόνια που μπορεί να μακαρίζεις τον Μίμη Φωτόπουλο που αναζητούσε διαρκώς το δίκανο, αλλά ως τότε απόλαυσέ το. Όσο για τους χρωματικούς συνδυασμούς, τι να πούμε και εμείς, το πορτοκαλί άλλωστε είναι ένα παρατονισμένο φρούτο, ποιος αποφάσισε να το κάνει χρώμα;
 
Photo credit: flickr / Bagcifreak