Παιχνίδι

Η Κίνα έχει πενταπλάσιο πληθυσμό από τις ΗΠΑ αλλά το 2015 δαπάνησε σχεδόν τα μισά απ’ ό,τι οι Αμερικανοί για παιχνίδια, λέει έρευνα του Euromonitor και μια από τις ερμηνείες που μπορεί να διαβάσει κανείς για αυτή την ανομοιομορφία λέει πως στην Κίνα το παιχνίδι δεν είναι μέρος της ανατροφής ενός παιδιού. Οι Κινέζοι γονείς δεν νιώθουν τη νοσταλγία των Δυτικών γονιών που θυμούνται τα δικά τους παιδικά χρόνια όταν βλέπουν ένα τουβλάκι Lego ή μία Μπάρμπι και, άρα, είναι πιο δεκτικοί να αγοράσουν ένα παιχνίδι. Η επιπρόσθετη (“ενισχυτική” ή αυτό που λέμε στην Ελλάδα “εντατικό φροντιστήριο”) διδασκαλία είναι κανόνας για τα παιδιά της Κίνας και όσοι από τους γονείς θεωρούν πως το παιχνίδι πρέπει να είναι μέρος της καθημερινότητας, έχουν να αντιμετωπίσουν και τους δικούς τους γονείς που “δεν γνώρισαν παιχνίδια” στη δική τους πρώτη νεότητα.
Στη Δύση το παιχνίδι είναι ένας τρόπος να εισάγεις τα παιδιά στον “πραγματικό” κόσμο, αλλά είτε στη Δύση είτε στην Ανατολή η σημερινή γενιά φαίνεται να αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα που δεν υπήρχε ή έστω δεν ήταν τόσο έντονο στα δικά της παιδικά χρόνια ή σε εκείνα της προ-προηγούμενης γενιάς. Πώς προετοιμάζεις ένα παιδί μπροστά στο άγνωστο μέλλον;
Ένα μέρος των παιχνιδιών είναι μικρογραφία του κόσμου των μεγάλων. Το βλέπεις στα Playmobil, στις Barbie, στα Lego, στα αυτοκινητάκια και τις μινιατούρες κουζίνες. Ομως τι γίνεται αν όλα αυτά περιγράφουν έναν κόσμο που χάνεται; Ενα τέτοιο ερώτημα απαντά στο Ad Age η υπεύθυνη μάρκετινγκ της Mattel στην Κίνα, Ching Wang. Υποστηρίζει πως αυτό που πρέπει να εξασφαλίσουμε είναι πως τα παιδιά μας θα έχουν περιέργεια για να “βαδίσουν” σε έναν κόσμο που ίσως δεν είμαστε σε καμία θέση να τους περιγράψουμε. Παράξενο που αυτό το λέει ένας άνθρωπος που ζει σε μια χώρα όπου το παιχνίδι φαίνεται να αποτελεί δυσθεώρητη πολυτέλεια. Όμως αυτός δεν είναι λόγος για να απορρίψει κανείς την άποψή της. Τα παιχνίδια -τελικά- δεν χρειάζεται να είναι (μόνο) μικρογραφία του πραγματικού κόσμου και σίγουρα δεν χρειάζεται να είναι προσαρμογές των γονεϊκών “θέλω” και των γονεϊκών αναμνήσεων. Άλλωστε, αν αφήσεις ένα παιδί ελεύθερο θα βρει παιχνιδιάρικες χρήσεις εκεί που εσύ βλέπεις ένα κουτάλι. Ή ένα κλειδί. ‘Η μια πέτρα. Οπα, όχι την πέτρα 🙂