Κυκλοφορεί κατά καιρούς ένα κείμενο που πάνω κάτω λέει πόσο φανταστικά περάσαμε εμείς τα παιδικά χρόνια και πόσο, δυστυχώς απρόσωπα, έχουν γίνει σήμερα τα πράγματα. Λοιπόν, παιδιά μου, όσοι σας τα λένε αυτά, σας λένε ψέματα.
Εμείς δεν είχαμε Internet, είναι αλήθεια. Έτσι κινδυνεύαμε να πέσουμε θύματα παραπληροφόρησης. Οχι πως σήμερα οι άνθρωποι έχουν γίνει πιο υποψιασμένοι, αλλά τότε δεν είχαμε καν τον τρόπο να δούμε αν αυτό που μας λένε είναι αλήθεια ή όχι.
Δεν είχαμε Internet και έτσι δεν είχαμε Wikipedia ή Nasa.gov ή MIT.edu ή.. ή… ή. Να θέλεις να δεις φωτογραφία του πλανήτη Δία και το μόνο διαθέσιμο να είναι μια κακοτυπωμένη ασπρόμαυρη θεο-θολή εικόνα.
Μην ακούς αυτά που σου λένε για παιχνίδια στις αλάνες. Η Αθήνα αγάπη μου ήταν ήδη τσιμεντωμένη με τις πολυκατοικίες στοιχισμένες τη μία δίπλα στην άλλη. Οι παιδικές χαρές υπήρχαν βέβαια, αλλά τα παιχνίδια ήταν ως επί το πλείστον μεταλλικά. Επιανε το καλοκαίρι και δεν μπορούσες να κατεβείς την τσουλήθρα γιατί έκαιγε η λαμαρίνα και αρπάζαν τα μπούτια σου. Το καλό ήταν πως δεν υπήρχαν τα σημερινά ελαστικά πλακάκια, οπότε μπορούσαμε να γδάρουμε άνετα τα γόνατά μας στο τσιμέντο. Τσιμέντο αγάπη μου, το χαλίκι σπάνιζε.
Α βέβαια είχαμε παιδοτόπους, οπωσδήποτε. Επαιρναν μικρά στενά, τα πεζοδρομούσαν, έμπηγαν δυο τρία κακορίζικα δέντρα, κοτσάριζαν και μια ταμπέλα “ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ – ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΣ”, έβαζαν και μερικά παγκάκια και άντε μετά να παίξεις μπάλα με τόσα μόνιμα εμπόδια.
Θα μου πεις, πηγαίναμε στο πάρκο. Στη Νέα Φιλαδέλφεια, στο Πεδίον του Άρεως. Αχ το Πεδίον του Άρεως με την απαγορευμένη ζώνη του γκαζόν εκεί στην αλέα με τους ήρωες του ’21, που για να ρίξεις δυο μπαλιές και να νιώσεις πως είσαι στο γήπεδο ήθελες τρεις τσιλιαδόρους γιατί οι φύλακες, τότε, δεν αστειεύονταν. Να κοιτάς, παιδί μου, το γρασίδι σαν λιγούρης, σαν παιδάκι σε βιτρίνα ζαχαροπλαστείου που έχει κλείσει για το βράδυ.
Σπιτικά θεάματα. Μάλιστα. Είχαμε δύο κανάλια, την ΕΡΤ και την ΥΕΝΕΔ και οι εκπομπές τους ξεκινούσαν στις 5 με 6 το απόγευμα. Το καθένα είχε από ένα απόθεμα παιδικών, κάτι Τομ και Τζέρι και λίγο Μπαγκς Μπάνι. Μετά, με το ΄81 ήρθαν μαζί με τον σοσιαλισμό ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ από την Πολωνία και δεν είχαμε άλλη επιλογή, ούτε DVD ούτε γυρίζω κανάλι, στο άλλο κανάλι είχε κάτι μεγάλους που κάτι έλεγαν, μονίμως κάτι έλεγαν. Βολευόμασταν με τον Μπόλεκ και τον Λόλεκ και ίσως με καμιά σφήνα κινουμένων σχεδίων τις Κυριακές και έξω από την πόρτα. Μαύρα χρόνια σου λέω 🙂
Η αλήθεια είναι πως εμάς, στα παιδικά χρόνια, μας είχανε λίγο πιο λάσκα απ’ ό,τι σας έχουμε εμείς σήμερα. Πήγαινες 7-8 χρονών να πάρεις γάλα από την “ΕΒΓΑ” της γειτονιάς (το τι είναι “ΕΒΓΑ” θα το πούμε άλλη φορά, ναι;) χωρίς να φοβούνται πως θα σε αρπάξουν πριν ψωνίσεις το πλαστικό μπουκάλι με το αλουμινένιο καπάκι και σου πουλήσουν τα πλεμόνια και το νεφρί στη μαύρη αγορά της Καλκούτας. Και όχι τίποτε άλλο, πώς θα’κανε μετά η δόλια η μάνα την μπεσαμέλ αφού δεν θα’χες γυρίσει με το γάλα; Όχι εντάξει, για κάποιο λόγο οι γονείς μας δεν ήταν τόσο χεσμένοι όσο εμείς σήμερα, τώρα που μεγάλωσα νομίζω πως τη διαφορά την έκανε η ενδιάμεση έκρηξη στην πληροφόρηση.
Α, επίσης ακούγαμε κάμποσο ραδιόφωνο. Τη θεία Λένα για παράδειγμα ή το δελτίο της Υδρογραφικής Υπηρεσίας του Πολεμικού Ναυτικού ή τις αναζητήσεις μέσω Ερυθρού Σταυρού. Τι κάθομαι και σου λέω τώρα και πού τα θυμήθηκα.
Πού θέλω να καταλήξω; Όχι, αγάπη μου, μην ακούς τι σου λένε, δεν περάσαμε ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια με τα μαλλιά μας να τα ανακατεύει το αγέρι με τη μυρωδιά του χαμομηλιού και του θυμαριού. Αυτά ίσως να έγιναν πιο παλιά, δέκα ή είκοσι χρόνια πριν γεννηθούμε αλλά όχι όταν η δικιά μου γενιά ήμασταν παιδιά.
Photo credit: Flickr / simpleinsomnia
