Στον Χολαργό υπάρχει ένα δασάκι, ενδεχομένως ό,τι απέμεινε από ένα μεγαλύτερο δάσος που έδωσε τη θέση του στην αστική και οικιστική ανάπτυξη της περιοχής. Εντός του μικρού αυτού δάσους, υπάρχει μια καφετέρια με έναν αριθμό από τραπεζάκια και καρέκλες δίπλα σε μια μικρή τεχνητή λίμνη και σε μια ακόμα πιο μικρή παιδική χαρά. Είναι όλα μικρά και χαριτωμένα κάτω από τα πεύκα μια μικρή “ανάσα δροσιάς” που λέει και το στερεότυπο.
Φέτος μια έκπληξη περίμενε περαστικούς και θαμώνες, καθώς έτσι εντελώς ξαφνικά στρώθηκε τσιμέντο στον χώρο που εξυπηρετεί η μικρή καφετέρια.
Το παρκάκι όπως φαίνεται από το Google Maps,εκτός εικόνας πάνω αριστερά βρίσκεται το Δημαρχείο
Το ενδιαφέρον είναι πως ουδείς γνωρίζει πώς, πότε και από ποιους στρώθηκε αυτό το τσιμέντο και για ποιο λόγο μια τέτοια εργασία πραγματοποιήθηκε στο εσωτερικό ενός πάρκου και, τέλος πάντων, για ποιο λόγο θεωρήθηκε πως το τσιμέντο είναι καλύτερο από το χώμα ή από κάποια ήπια, ξύλινη κατασκευή.
Ετσι για να νοστιμίσει λίγο το πράγμα, σημειώνεται πως το δασάκι-παρκάκι είναι ακριβώς απέναντι απο το δημαρχείο του καλλικρατικού Δήμου Παπάγου-Χολαργού. Παραδόξως ουδείς από τον Δήμο αντιλήφθηκε πως συνέβαινε κάτι στο γειτονικό δασάκι που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έπρεπε να συμβαίνει.
Εγώ υπάλληλος είμαι
Ο Δήμος δηλώνει άγνοια για το θέμα και κατέθεσε μήνυση κατ’αγνώστων, αυτό το τελευταίο συνέβη στις 10 Μαϊου. “Εγώ δεν ξέρω, απλός υπάλληλος είμαι εδώ” απάντησε σε σχετική ερώτηση θαμώνα ένας από τους εργαζόμενους της καφετέριας. Δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζει, μπορεί να προσλήφθηκε μόλις πριν από λίγες ημέρες και ενώ το τσιμέντο είχε πια στεγνώσει.
Αλλά όπως γνωρίζουμε, το τσιμέντο δεν πέφτει από τον ουρανό και για να το τοποθετήσεις πρέπει να κάνεις λίγη φασαρία. Επίσης δεν είναι τουβλάκια Lego ή κάποιο παρόμοιας φιλοσοφίας παιχνίδι για να το φτιάξεις μόνος ένα απόγευμα με την παρέα ενός φίλου, χρειάζεσαι μερικούς εργάτες και -κρίνοντας από το τελικό αποτέλεσμα- στη συγκεκριμένη περίπτωση απασχολήθηκαν άνθρωποι που γνώριζαν πολύ καλά τι έκαναν αφού το τσιμέντο έχει στρωθεί εξαιρετικά καλά. Δεν πρόκειται, δηλαδή, για μια περίπτωση που πέρασε μια μπετονιέρα, την έπιασε λόξυγκας και της έφυγε λίγο τσιμέντο που -κοίτα να δεις τώρα- πήγε και έπεσε ανάμεσα στα δέντρα.
Η δαιμονοποίηση του χώματος είναι μια υπόθεση που ξεκινά τουλάχιστον 45-50 χρόνια πριν, όταν το τσιμεντάρισμα των σχολικών αυλών θεωρήθηκε απόδειξη φροντίδας και καθαριότητας. Φαινεται πως τότε η ελληνική πολιτεία θεώρησε πως μεταξύ των σκονισμένων ρούχων και των γδαρμένων στο σκληρό τσιμέντο γονάτων, σημασία είχε να αποφύγουμε τα πρώτα. Βεβαίως η παιδαγωγική αντίληψη για την επαφή με το χώμα και τη φύση αλλάζει, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως στην πόλη δεν θα τριγυρίζουν άγνωστοι αργόσχολοι που μην έχοντας τι να κάνουν ρίχνουν -βρε τους σατανάδες- τσιμέντο μέσα στα απομεινάρια παλιών δασών.