Καλώς ήρθατε στη μάχη των φύλων! Στην μπλε γωνία οοοοοο Γιαννάαααακης!! Και στην ροζ γωνία ηηηηη Ελενίιιιιτσα!! Σταματήστε, με πιάνει ναυτία…
Η πρώτη φορά που έρχεσαι σε επαφή με το πρόβλημα των χρωμάτων είναι στο μαιευτήριο. Ροζ κουβέρτες και ποδιές για τα κορίτσια, μπλε για τα αγόρια.
Η πρόκληση συνεχίζεται στα καταστήματα. Σειρές από ροζ και μπλε ρούχα στις κρεμάστρες. Οσο μεγαλώνουν τα νούμερα των ρούχων, τόσο μπαίνει και ποικιλία στον χρωματισμό, όμως το ροζ και το μπλε κρύβονται πολύ καλά και καραδοκούν.
Τη σκυτάλη παίρνουν οι σχεδιαστές δωματίων. Τι; Κορίτσι; Να σας ζήσει, να το κάνουμε ροζ… Τι; Αγόρι; Να σας ζήσει, ασυζητητί γαλάζιο…
Ναι αλλά γιατί;
Μια παρένθεση. Θυμάσαι τον Τρελαντώνη της Πηνελόπης Δέλτα; Ο ήρωας δεν είχε ένα μικρό αδελφό, τον Αλέξανδρο, που τον έντυναν με φούστες; Οπα, κάτι έχουμε χάσει στην πορεία.
Λοιπόν όπως φαίνεται το θέμα ρούχο-χρώμα και φύλο είναι κάτι που αλλάζει με τις γενιές. Το 1918 ένα αμερικανικό περιοδικό της εποχής έλεγε πως “ο γενικός κανόνας είναι ροζ για τα αγόρια και μπλε για τα κορίτσια”, με το επιχείρημα πως το ροζ ήταν μια απαλή εκδοχή του κόκκινου που δηλώνει ρωμαλεότητα (αντρίλα, βαρβατίλα δηλαδή), ενώ το μπλε είχε την τρυφερότητα που ταιριάζει στα κορίτσια.
Πρόσεξε τώρα, αν πας μια γενιά πίσω (στις ΗΠΑ), στα τέλη του 19ου αιώνα, το κυρίαρχο χρώμα για τα παιδικά ρούχα είναι το λευκό, διότι όπως ίσως ξέρεις το λευκό ρούχοτο πετάς και σε ζεστό νερό, το ρίχνεις και στη χλωρίνη άμα χρειαστεί. Λευκά φορούσε και ο μικρός Αλέξανδρος του Τρελαντώνη, αρχίζει να γίνεται ενδιαφέρον.
Η ιστορία του αγορίστικου ροζ και του κοριτσίστικου μπλε, με τα φορέματα να είναι η νόρμα για αγόρια και κορίτσια περνάει ένδοξα από τη φωτιά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, συνεχίζει με την έκρηξη των γεννήσεων στις ΗΠΑ τη δεκαετία του ’50 και σκοντάφτει στο φεμινιστικό κίνημα τη δεκαετία του ’60 όπου και τρώει τα μούτρα του. Κάπου εκεί, κάτι η αντίδραση, κάτι οι πρακτικοί λόγοι, τα “αγορίστικα” φουστάνια εξαφανίζονται, τα κορίτσια υιοθετούν παντελόνια, το ροζ γίνεται κοριτσίστικο και το μπλε αγορίστικο. Ολο αυτό, αρκετά απότομα.
Ομως φεμινισμός, ξε-φεμινισμός οι άνθρωποι στη διαφήμιση και το μάρκετινγκ πρέπει κάπως να ζήσουν και έτσι ξεκινά η κατάτμηση. Στήνονται βασικά δυο βιομηχανίες, μια ροζ και μια μπλε, που φτιάχνουν ό,τι μπορείς να φανταστείς. Καρότσια, βαλίτσες, παιχνίδια, ρούχα (φυσικά), παπούτσια (εκεί να δεις), καθώς οι έρευνες έχουν δείξει πως όσο πιο πολύ εξατομικεύεις τις επιλογές τόσο περισσότερο αυξάνονται οι πιθανότητες κατανάλωσης. Το λέμε και αλλιώς αυτό, αν θες να τονίσεις τον φυλετικό χαρακτήρα του παιδιού θα είσαι πιο πρόθυμος να καταναλώσεις αγοράζοντας π.χ. μπλε καρότσι ή ροζ κάθισμα αυτοκινήτου (χαρά στο κουράγιο σου).
Επειδή, δε, τίποτα δεν είναι ολοκληρωμένο αν δεν μπουν και τα θεάματα στη μέση, πάρε μια στοίβα με ροζ και άλλη μια με μπλε από ταινίες, σειρές και παράγωγα παραφερνάλια να καζαντίσεις.
Εσύ τι λες; Μήπως το’χουμε ξεφτιλίσει λίγο με αυτή την ύπουλη μονοχρωμία;
Photo credit: Flickr / Natalie
