Ο Αμπντουλάχ είναι από το Πακιστάν. Μένει στη γειτονιά με την οικογένεια του, η μητέρα του πάντα ντυμένη με τα παραδοσιακά ενδύματα της χώρας τους και συνήθως με το μωρό της σε έναν πάνινο μάρσιππο, καλοβαλμένη,περιποιημένη, βγαίνει για ψώνια στη γειτονιά και μας χαιρετά με τα μάτια, αφού δεν γνωρίζει ελληνικά. Η οικογένεια έχει τρια αγόρια. Ο Αμπντουλάχ είναι ο μεσαίος, πηγαίνει στην ίδια τάξη με τον γιο μου. Από την αρχή «κόλλησαν», καταλαβαίνω γιατί. Ο Αμπντουλάχ δεν είναι ντόπιος. Ούτε κι ο Τάσος, ήρθε από άλλο σχολείο, από ένα άλλο τόπο σε καινούριο σχολικό περιβάλλον. Ο Αμπντουλάχ είναι ένα χαρούμενο παιδί, με φοβερό ταλέντο και ιδέες για το «πείραγμα» ποδηλάτων. Κάθονται με τις ώρες και σφίγγουν φρένα, κάνουν αυτοσχέδιες προσθήκες, βάζουν αναρτήσεις, φουσκώνουν λάστιχα, επισκευάζουν τα πάντα και μετά εξορμούν στους δρόμους κάνοντας ποδήλατο χωρίς τα χέρια στο τιμόνι, σαν να μην υπάρχει αύριο. Ευτυχία.
Η οικογένεια του Αμπντουλάχ πριν δυο χρόνια δέχτηκε επίθεση στο σπίτι της από χρυσαυγίτες της περιοχής, ευτυχώς χωρίς θύματα. Το σοκ ήταν μεγάλο γι’αυτούς, το μάθαμε κι εμείς την επομένη. Ο Τάσος θύμωσε. Τα έβαλε με θεούς και δαίμονες. Ήταν ακατανόητα όλα. Όπως ακατανόητη ήταν και η απομόνωση που ένιωσε από τα άλλα παιδιά της τάξης του επειδή έκανε παρέα με τον «πάκι». Μας πήρε πολύ καιρό και ατελείωτες κουβέντες για να τον πείσουμε να μην γκρεμίσει τις γέφυρες με τους συμμαθητές τους στην προσπάθεια να υπερασπιστεί τον φίλο του, να μην βολευτεί στην απόρριψη, να μην ενισχύσει το εχθρικό κλίμα. Ο Τάσος δούλεψε πολύ, είναι αλήθεια, και τους βλέπω μερικές φορές να παίζουν αρμονικά όλοι μαζί.
Καμαρώνω. Ζηλεύω την αθωότητα τους και τους ευχαριστώ για τα μαθήματα που μου προσφέρουν κάθε μέρα.
E.K.
