Και έρχονται εκείνες οι στιγμές που σου δείχνουν πως μετράμε λάθος τον χρόνο
Θεωρείς πως οι 12μηνοι κύκλοι του χρόνου είναι εκείνοι που ορίζουν το “βήμα” της ζωής αλλά στο τέλος ο καθένας μας έχει τον δικό του κύκλο μέτρησης, τον δικό του βηματισμό.
Τόσος καιρός από το πτυχίο, τόσος από τον γάμο, τόσος από τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου, τόσος από την πρόσληψη στη δουλειά, τόσος από τη γέννηση ενός παιδιού… Κάπως έτσι καταγράφουμε τον χρόνο και όταν το ξεχνάμε έρχονται τα πράγματα και στο θυμίζω.
Σαν εκείνη την ανυποψίαστη ανοιξιάτικη ημέρα που πρωτοπερπάτησε. Τίποτα εκείνο το πρωί δεν προϊδέαζε για μια τέτοια εξέλιξη, όμως έγινε
Ή όταν, λίγα χρόνια αργότερα, άλλαξε το πρώτο δόντι.
Γενικά τα “πρώτα” έχουν μια σημαίνουσα θέση στο ημερολόγιο του καθενός, αλλά μετά είναι και τα άλλα στιγμιότυπα, οι εκδηλώσεις του σχολείου, ένα τραγούδι που σιγομουρμουρίζει όλη την ημέρα και το άκουσε σε ένα ραδιόφωνο, οι ίδιες οι μουσικές επιλογές και η ευκολία που μπορεί να αλλάζει προτιμήσεις μέρα με τη μέρα. Τα μυστικά με τους φίλους έχουν περίοπτη θέση σε όλο αυτό. Θα πείτε και θα έχετε δίκιο πως όλα αυτά δεν θα έπρεπε να εκπλήσουν και σίγουρα έχετε δίκιο, μεγαλώνουμε εμείς, μεγαλώνουν και τα παιδιά μας. Αλλά το “μεγαλώνοντας” που είναι κάτι σαν θαύμα και αυτό, σε κάνει πολλές φορές να παίρνεις μιαν άκρη και να το χαζεύεις μη θέλοντας να κάνεις μία παρέμβαση που μπορεί τελικά να τα χαλάσει όλα… Μπορεί αυτό να είναι το σημαντικότερο που μπορεί να κάνει ο γονιός, να μη στέκεται στη μέση…
Photo credit: Craig Sunter
