Η χορδή στο τόξο που θα τα βοηθήσουν να φτάσουν μακριά…
Ο κορμός του δέντρου που θα στηριχτούν, θα σκαρφαλώσουν και, ίσως, χαράξουν τα πρώτα τους σύμβολα…
Η βάρκα με την οποία θα φτάσουν σε άγνωστες παραλίες…
Κάποιες φορές, είμαστε επίσης η έμπνευσή τους (ή, έτσι, ευχόμαστε κρυφά μέσα μας να συμβαίνει), οι κωμικοί τους, κάποιες φορές η παρηγοριά τους…
Μπορούμε να είμαστε πολλά πράγματα για εκείνα. Γκαφατζήδες τερματοφύλακες, ατρόμητοι αστροναύτες, ερασιτέχνες ξυλουργοί, εμπειρικοί φυσιοδίφες, θεραπευτές λούτρινων, πειρατές, θαλασσοπόροι, παραμυθένια τέρατα, τρυφεροί Κουασιμόδοι, τα χέρια τους, τα πόδια τους…
Επίσης, είμαστε η τελευταία τους ελπίδα για ένα δεύτερο παγωτό στις δέκα το βράδυ, το οποίο για έναν παράξενο λόγο είναι πάντοτε πιο νόστιμο και πιο δροσερό από το παγωτό μιας κανονικότερης ώρας.
Κυρίως, την ώρα που όλος ο κόσμος γύρω τους γεμίζει αρνήσεις, μπορεί να γυρίσουν, να σε κοιτάξουν και να σου ζητήσουν από σένα την οριστική επιβεβαίωση πως τίποτα άλλο δεν μπορεί να γίνει.
– Ε μπαμπά, τι λες και εσύ;
– Κάτσε να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε, δώσε μου το κουτί με τα εργαλεία…
