Με αφορμή τη σημερινή ανακοίνωση από το υπουργείο Παιδείας των βάσεων εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, το ερώτημα επιστρέφει: Πως έχουμε καταφέρει ως κοινωνία να μετατρέψουμε μια διαδικασία που αφορά την ατομική, κοινωνική, ψυχολογική εξέλιξη των παιδιών μας σε τραυματική εμπειρία; Και μάλιστα σε μία τραυματική εμπειρία που δεν έχει στιγμιαία διάρκεια, που δεν περιορίζεται καν σε ένα μικρό χρονικό διάστημα αλλά που ξεκινάει από το δημοτικό, ως απειλή, και κορυφώνεται στο Λύκειο;
Το ερώτημα αυτό με κατατρώει εδώ και σαραντα-τόσα χρόνια, από τότε που η δικιά μου “σειρά” έδινε Πανελλήνιες, μια “σειρά” μάλιστα που είχε υποστεί όλες τις εξετάσεις, όλων των εκπαιδετυτικών μεταρρυθμίσεων που είχαν γίνει από το 1974 και μετά. Σκεφθείτε ότι η δική μου γενιά έδινε προαγωγικές εξετάσεις από την Ε’ Δημοτικού, εισαγωγικές για να μπει στο Γυμνάσιο, εξετάσεις Φεβρουαρίου και Ιουνίου στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, εισαγωγικές πάλι για να μπει στο Λύκειο και μετά Πανελλήνιες. Ενα ατελείωτο “γδάρσιμο”. Ενα ατελείωτο πήγαινε-έλα σε φροντιστήρια. Ενα ατελείωτο τραύμα.
Τα πράγματα από τότε δεν έχουν βελτιωθεί ούτε στο ελάχιστο. Κανείς δεν νοιάστηκε να τα βελτιώσει διότι κανείς ουσιαστικά δεν ενδιαφέρθηκε για την Παιδεία μας, για το εκπαιδευτικό μας σύστημα, για τα παιδιά μας. Ισα-ίσα, σήμερα, αυτές τις γενιές που τις “γδέρνουμε” με ένα ανορθολογικό, ισοπεδωτικό σύστημα “αξιολόγησης, τα στέλνουμε στην ανεργία.
Κι εμείς -οι γονείς εννοώ- τι μπορούμε να κάνουμε; Τα παιδιά μας έχουν μπει ή αργά ή γρήγορα, θα μπουν σε αυτή τη διαδικασία. Η μία μας επιλογή είναι να μιλήσουμε μαζί τους και να τους πούμε αυτό που πιστεύουμε, να αποδομήσουμε τον ρόλο και την αξία των εξετετάσεων και να τα αφήσουμε να κολυμπήσουν κατά πως εκείνα θέλουν. Με κίνδυνο βέβαια αμφισβητώντας, κάτω από τη δική μας επιρροή, το σύστημα και αργότερα να το μετανιώσουν. Η άλλη επιλογή είναι να τα στηρίξουμε όσο μπορούμε, βοηθώντας τα να πετύχουν τους στόχους τους, αποφορτίζοντάς τα όμως παράλληλα. Και οι δύο επιλογές είναι δύσκολες.
Δεν είμαι ειδικός στο να πω περισσότερα. Ως πατέρας ψάχνομαι και αυτοσχεδιάζω. Συζητώ με άλλους γονιούς και φίλους, με ειδικούς, με εκπαιδευτικούς. Αναζητώ κείμενα που θα βοηθήσουν κατ’ αρχήν εμένα και μετά τα παιδιά μου. Ενα τέτοιο κείμενο είναι αυτό του Σπύρου Μανουσέλη που δημοσιεύτηκε την 1η Ιουνίου στην Εφημερίδα των Συντακτών με τίτλο: Εξετάσεις: μαθησιακή αξιολόγηση ή τρομοκρατία;
Ακολουθεί ένα απόσπασμα:
[…]
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επιμείνουμε στον κρίσιμο ρόλο των γονιών, αλλά και του ή της συντρόφου, κατά την περίοδο των εξετάσεων. Τα φιλικά και αγαπημένα πρόσωπα παίζουν αποφασιστικό ρόλο: μπορούν να μας επηρεάσουν είτε θετικά, όταν μπορούν να ελέγξουν τους φόβους και τις αγωνίες τους, είτε αρνητικά, εκδηλώνοντας ανεύθυνα την νευρικότητά τους ή το υστερικό άγχος τους. Το άγχος και η ανησυχία των οικείων προσώπων είναι τόσο μεταδοτικά ώστε ο υποψήφιος ή η υποψήφια είναι αδύνατον να εργαστεί ήρεμα και αποδοτικά, με αποτέλεσμα να παραλύει μπροστά στην επικείμενη εξεταστική δοκιμασία.
Περιττό βέβαια να τονίσουμε ότι όλα αυτά τα τεχνάσματα δεν έχουν κανένα νόημα αν ο ίδιος ο μαθητής δεν έχει πειστεί για τη σκοπιμότητα και τις προοπτικές όλης αυτής της προσπάθειας. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο φαίνεται να αποτυγχάνει τραγικά το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα αξιολόγησης των ικανοτήτων του υποψηφίου.
Το ότι οι εξετάσεις στο τέλος κάθε σχολικού έτους προκαλούν υπερβολικό άγχος στους μαθητές δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία. Το ότι όμως κάθε γνωστική αξιολόγηση των μαθητών βιώνεται ως σοβαρή απειλή όχι μόνο από τους μαθητές αλλά και από τους γονείς τους, αυτό ασφαλώς αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία!
Τα αίτια αυτής της οικογενειακής «εκπαιδευτικής» παραφροσύνης είναι πολλά και συνήθως σχετίζονται με τις τραυματικές σχολικές εμπειρίες των γονιών, τις οποίες άθελά τους μεταφέρουν στα παιδιά. Κυρίως όμως έχουν να κάνουν με τη γενικευμένη, και εν πολλοίς δικαιολογημένη, δυσπιστία των υποψηφίων απέναντι στους εκπαιδευτικούς θεσμούς και τις αντιπαιδαγωγικές μεθόδους που εφαρμόζονται στη μαζική παιδεία.
[…]
Το υπόλοιπο διαβάστε το εδώ…
Α.Π.
