Βλέπαμε σχετικά συχνά το εργοτάξιο στο παλιό κτίριο του ΦΙΞ στη Λεωφ. Συγγρού και όταν επιτέλους αποτραβήχτηκαν οι σκαλωσιές και οι κυματιστές λαμαρίνες και αποκαλύφτηκε το κτίριο που θα στεγάσει το ΕΜΣΤ η ερώτηση ήταν αναμενόμενη: “Πότε θα έρθουμε εδώ;”
Ανθρώπους της βαθιάς και βαριάς τέχνης δεν μας λες και η ιδέα ενός μουσείου με τέτοιο προσανατολισμό μπορεί σε άλλους να μοιάζει με σεμινάριο για παντεσπάνι σε μια πόλη που την έχει πλήξει σιτοδεία αλλά αφού φτιάχτηκε, είπαμε να μπούμε να το δούμε.
Τα καλά νέα είναι ότι η είσοδος στο ΕΜΣΤ για τα παιδιά είναι δωρεάν. Τώρα, αν δεν μπορείς να πείσεις τους ανθρώπους στην είσοδο πως είσαι μικρότερος των 12 ετών η επίσκεψη θα σου κοστίσει πέντε ευρώ.
Τι λειτουργεί; Για την ώρα μόνο το ισόγειο και το υπόγειο.
Πόση ώρα θα μας πάρει; Καθώς ορισμένα από τα εκθέματα είναι βίντεο και άλλα είναι λίγο πιο εκτενείς -πώς το λένε αυτό; α ναι- εγκαταστάσεις που μπορείς ίσως να κινηθείς μέσα της (έχει ας πούμε ένα σημείο με κάτι που εμάς μας φάνηκε για σπιτάκια πουλιών αλλά δεν είμαστε και βέβαιοι), θα υπολογίσεις κάπου μεταξύ μίας και μιαμισης ώρας.
Παράξενα πράγματα: Ενα μουσείο σύγχρονης τέχνης είναι εξ ορισμού παράξενο. Το πρώτο όμως παράξενο δεν ήταν κάποιο έκθεμα αλλά η καλοπροαίρετη προφανώς συμβουλή του ανθρώπου στο εκδοτήριο.
– Στο βάθος έχει κάτι φωτογραφίες με γυμνούς ανθρώπους
– Ε και;
– Όχι σας το λέω γιατί κάποιοι έχουν έρθει με παιδιά και δεν αισθάνθηκαν άνετα
Αυτό το “δεν αισθάνθηκαν άνετα” ήταν ανοικτό σε διάφορες ερμηνείες. Το Αρχαιολογικό Μουσείο για παράδειγμα είναι γεμάτο γυμνά αγάλματα αλλά κανένας δεν διανοήθηκε ποτέ να πει πως κάποιοι γονείς που ήρθαν με τα παιδιά τους δεν αισθάνθηκαν άνετα βλέποντας, π.χ. έναν Κούρο.
Τέλος πάντων, οι επίμαχες φωτογραφίες (από την εποχή της ναζιστικής Γερμανίας αν δεν κάνω λάθος) πέρασαν απαρατήρητες από τα μάτια μας και πιο πολύ χρόνο περάσαμε βλέπαμε διάφορες, χμμμ, κατασκευές.
Το θέμα με τα συγκεκριμένα εκθέματα είναι πως δεν είναι σαφή. Σε ένα μουσείο αρχαιοτήτων για παράδειγμα μπορείς να μιλήσεις για το αντικείμενο, την εποχή που σχεδιάστηκε, τι χρήση είχε, τι ενδεχομένως απεικονίζεται πάνω του, τώρα όταν πας στη σύγχρονη τέχνη και βλέπεις αυτή την μπετονιέρα δεν λες τίποτα.
Ή λες, “τι σου φαίνεται αυτό;”
– Σαν τι να μου φαίνεται ρε μπαμπά; Μια κυριλέ μπετονιέρα είναι!
– Ναι, νομίζω πως δεν θα μπορούσα να το πω καλύτερα. Και γιατί λες να την έχει ζωγραφίσει έτσι;
Κάπως έτσι φανταστήκαμε πως μπορεί η μπετονιέρα να είχε τη δυνατότητα να αποτελέσει χρηστικό αντικείμενο σε ένα σπίτι ή κάποιο κατάστημα.
Λίγο πιο κάτω πάνω σε δύο μαύρες παλέτες υπήρχε μια τίγρης με μια λεκάνη στη θέση του κορμού, μέσα στην οποία υπήρχαν κάτι χαρτιά που έμοιαζαν από οικοδομή. Και οι δυο μας αναρωτηθήκαμε αν αυτό θα μπορούσε να αποτελεί ένα συλλογικό έργο όπου ο καθένας συνεισφέρει το κατιτίς του.
Εμείς, ας πούμε, είχαμε να συνεισφέρουμε μια μασημένη τσίχλα αλλά δεύτερες σκέψεις πρυτάνευσαν, την τυλίξαμε σε ένα χαρτί και ο προνοητικός μπαμπάς την έβαλε στην τσέπη του για να την πετάξει σε έναν κάδο έξω από το μουσείο. Διότι σε ένα μουσείο σύγχρονης τέχνης -όχι, πείτε και εσείς- μπορείτε να είστε 100% σίγουροι πως αυτό που μοιάζει με κάδο απορριμμάτων είναι πράγματι κάδος απορριμμάτων;
Το φινάλε ήταν γκράντε, ο τοίχος με τα καφάσια. Κοιταχτήκαμε. “Μπαμπά, να φέρουμε και το δικό μας”. Εξήγησα πως δεν είναι συλλογικό έργο και πως κάποιος μάζεψε τα καφάσια και τα ντάνιασε έτσι όμορφα και ωραία. Σαν Τέτρις.
Να πάω; Να πας και να μην πιστεύεις τι λέει ο ένας και ο άλλος. Η αλήθεια είναι πως ειδικά εκεί στα καφάσια και σε 1-2 εγκαταστάσεις ακόμα κρατηθήκαμε να μείνουμε σοβαροί (αν και υπό μία έννοια και το γέλιο, τέχνη είναι) και επιστρέφοντας σπίτι σκεφτήκαμε μήπως πρέπει να κάνουμε κάτι δημιουργικό με τα σκουπίδια μας αλλά δεν μπορέσαμε να σκεφτούμε τίποτε καλύτερο από το κομπόστ. Να πας και να μας πεις τη γνώμη σας…