διατροφή

Αν κάποιος καταναλώνει μια μπάρα σοκολάτα την εβδομάδα, στο τέλος του έτους θα έχει συνεισφέρει 80 κιλά αερίων του θερμοκηπίου που θα έχουν απελευθερωθεί στην ατμόσφαιρα, ενώ για την παραγωγή της συγκεκριμένης γλυκιάς απόλαυσης θα χρειαστούν 5.666 λίτρα νερού.

Ο υπολογιστής περιβαλλοντικού αποτυπώματος που σχεδίασε το BBC λαμβάνει υπόψιν έρευνα της Οξφόρδης σχετικά με την επίπτωση που έχει στο περιβάλλον η σύγχρονη διατροφή, ουσιαστικά η διαδικασία παραγωγής.

Συνολικά το 26% των εκπομπών αερίου θερμοκηπίου προέρχεται από τον τομέα των τροφίμων και από αυτό το ποσοστό περισσότερο από μισό, το 58% για την ακρίβεια, προέρχεται από ζωικά προϊόντα. Το μισό της συμμετοχής της ζωικής παραγωγής έρχεται από την εκτροφή βοοειδών, κατσικιών και αρνιών, υποστηρίζει η έρευνα. Σε σχέση με το σύνολο των αερίων του θερμοκηπίου που απελευθερώνονται στην ατμόσφαιρα, το 7,5% είναι από τα βοοειδή και τα αμνοερίφια που λένε και στη Βαρβάκειο.

Η μελέτη και η ανάλυση των δεδομένων δείχνουν να συμφωνούν με τις συστάσεις της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC) που προτείνει τη μείωση στην κατανάλωση κρέατος, γάλακτος, τυριού και βουτύρου, την αύξηση στη χρήση τροφίμων που παράγονται τοπικά και προϊόντων που βρίσκονται στην εποχή τους (και όχι, ας πούμε, ντομάτες το καταχείμωνο).

Ανεξαρτήτως αν έχεις υπάρξει ή όχι αποδέκτης του… ντεσιμπελικού μηνύματος “έλα εδώ να φας το αβγό σου αλλιώς φεύγουμε αυτή τη στιγμή” που ακούγεται -ναι, ακόμα και στον 21ο αιώνα από γονείς που δεν πάσχουν από το κατοχικό σύνδρομο- στις ελληνιικές παραλίες, γνωρίζεις πως αμέσως μετά το φαγητό δεν πέφτουμε στο νερό. Αλλά γιατί;
Το ερώτημα φαίνεται να βασανίζει πολλούς σε πολλά μήκη και πλάτη αυτού του πλανήτη. Γιατί πρέπει να περιμένεις λίγο για να πάει το φαϊ παρακάτω όταν πρόκειται για την κολύμβηση;
Όπως φαίνεται δεν πρόκειται για κάποια πολύπλοκη διαδικασία που εμπλέκει την άνωση ή κάποια άλλη διαδικασία που υπακούει στους νόμους της Φυσικής. Ο κανόνας της υποχρεωτικής ξεκούρασης έχει συνδεθεί μεν με το νερό αλλά δεν έχει να κάνει μόνο με την κολύμβηση. Κατά τη μάλλον πιο διαδεδομένη θεωρία, η διαδικασία της πέψης μπορεί να επηρεαστεί από έντονη σωματική δραστηριότητα και να προκληθούν αυτό που λέμε κράμπες ή καούρες που μπορεί να οδηγήσουν σε εμετό και αυτό είναι μια εξαιρετικά δυσάρεστη κατάσταση αν σου συμβεί μέσα στο θαλασσινό νερό. Το ίδιο μπορείς να πάθεις παίζοντας ποδόσφαιρο ή κάποιο άλλο στεριανό άθλημα αμέσως μετά το φαγητό, αλλά εκεί μπορείς να καθίσεις στην άκρη και να περιμένεις να σου περάσει.
Ισως είναι καλύτερο να καταναλώνει κανείς υδατάνθρακες που η διαδικασία πέψης είναι πιο γρήγορη. Αλλά όπως φαίνεται, δεν υπάρχει τίποτε κακό από το να πλατσουρίζεις στο νερό μετά το φαγητό στην παραλία, το οποίο φαγητό δεν εννοούμε πως είναι μια μερίδα μουσακά για να βολευτούν αναπαυτικά από πάνω του δύο μπριζόλες.
Διαβάστε περισσότερα:
Στο BBC και το The Conversation

Μεγαλώσαμε σε μια εποχή που στην τηλεόραση έπαιζαν διαφημίσεις για τις διάφορες μαργαρίνες που έκαναν το φαγητό πεντανόστιμο και υγιεινό.
Το βούτυρο είχε εξοριστεί από τα ψυγεία, ήταν ένας καιρός (πολύ μεγάλος καιρός) που τα ζωικά λίπη είχαν ενοχοποιηθεί σχεδόν για τα πάντα. Μια ολόκληρη βιομηχανία “λιπαρών ουσιών” -τι όρος και αυτός!- στήθηκε και ευδοκίμησε σε αυτό τον πόλεμο.
Βέβαια, λίγο λιχούδης να είσαι καταλαβαίνεις τη διαφορά στη γεύση. Τι στο καλό, πια, γιατί ό,τι είναι νόστιμο (ή παράνομο ή ανήθικο) να είναι και κακό;
Δεν ξέρω σε ποια ακριβώς στροφή του δρόμου άρχισε να αλλάζουν τα πράγματα. Πριν από 1-2 χρόνια νομίζω μια διαφήμιση στην τηλεόραση έλεγε ότι σε μια φέτα από το ψωμί που ζύμωσες της αξίζει να βάλεις λίγο βούτυρο.
Ε ναι, της αξίζει και σου αξίζει. Και για το παιδί;
Μιλάμε για μια τροφή που είναι μαζί μας εκατοντάδες χρόνια και που η καημένη γίνεται από γάλα. Άντε να μπει και λίγο αλάτι. Τι κακό μπορείς να πάθεις απ’ όλο αυτό και γιατί μια κουταλιά βούτυρο να σπέρνει τον όλεθρο ενώ μια κουταλιά μαργαρίνη όχι;
Σε τελική ανάλυση πώς γίνονται οι μαργαρινιές να βάλω μία στο μπαλκόνι;
Τους τελευταίους μήνες στο ψυγείο του σουπερ-μάρκετ έχουν επιστρέψει διάφορα βούτυρα, μαζί και το “τύπου Κερκύρας” σε εκείνο το χαρτονένιο κουτί που τα προηγούμενα χρόνια βολευόταν ντροπιασμένο σε κάποια γωνία των ψυγείων, σαν διατροφικός απόκληρος. Τελευταία, σαν να παίρνει όλο και περισσότερο χώρο στο ράφι.
Μα, θα πεις, είναι φως φανάρι, το λόμπι της βουτυροβιομηχανίας πήρε το πάνω χέρι, το λόμπι της μαργαρίνης θα στραβοπάτησε, περίμενε την επόμενη έρευνα που θα αποδεικνύει πως το βούτυρο κάνει κακό.
Πες ό,τι θέλεις, άμα δεν μου δείξεις πού φυτρώνουν μαργαρινιές δεν ακούω τίποτα…
 
Photo credit: flickr / Taryn