– Υπάρχει παιδικό εισιτήριο;
– Όχι, τα παιδιά μπαίνουν δωρεάν!
– Λογικό, δεν υπήρχαν άλλωστε τότε…
Στους εξωτερικούς χώρους της Τεχνόπολης και σε κοινή θέα η παρουσία της δεκαετίας του ’80 είναι καθαρά συμβολική και περιορίζεται σε ένα από τα πράσινα λεωφορεία του ΗΣΑΠ που εκτελούσε το δρομολόγιο Πειραιάς-Σύνταγμα. Για να είναι κανείς απολύτως ακριβής το συγκεκριμένο λεωφορείο δεν είναι απολύτως αντιπροσωπευτικό της δεκαετίας, αφού εκτελούσε δρομολόγια για αρκετό καιρό αργότερα ενώ κατασκευαστικά μάλλον ανήκει στη δεκαετία του ’70.
Ίσως αυτό να είναι το βασικό χαρακτηριστικό της δεκαετίας του ’80, να είναι δηλαδή μια περίοδος-γέφυρα, μεταξύ της (μετα)δικτατορικής δεκαετίας του ’70 και της πρώτης ευρωπαϊκής δεκαετίας του ’90 όπως τη σημαδότησε ίσως το πρώτο πακέτο Ντελόρ. Όμως πώς βλέπει τα πράγματα ένα παιδί;
Η στάση στους δίσκους των ViewMaster ήταν συντομότερη του αναμενομένου, διότι ανάλογα παιχνίδια υπάρχουν και σήμερα, αλλά εκεί που μπορεί ίσως να εντυπωσιάσεις ένα παιδί που γεννήθηκε στον 21ο αιώνα είναι στις παλιές τηλεοράσεις. Ή στην αναπαράσταση ενός τυπικού διαμερίσματος εκείνης της περιόδου με -πάλι- έντονα χαρακτηριστικά από προηγούμενες δεκαετίες. Στάση στο παιδικό υπνοδωμάτιο, στα περιοδικά και τις αφίσες στους τοίχους και στην πάνινη χακί τσάντα που ήταν το απόλυτο εναλλακτικό αξεσουάρ στη δύση της μαθητικής ζωής.
– Πω πω πόσο μικρή τσάντα! Τόσα λίγα βιβλία είχατε;
– … (άντε να εξηγήσεις ότι στην τσάντα έμπαιναν προς το τέλος ένα στιλό και δυο τετράδια και πως ο προορισμός δεν ήταν το σχολείο).
Το κοντέινερ με δείγματα από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια της περιόδου αποτελεί επιτυχία που είναι ίσως συγκρίσιμη από την αναπαράσταση με Playmobil της επιστροφής του Ανδρέα Παπανδρέου από το Λονδίνο και το νοσοκομείο Χέρφιλντ.
– Και είχατε τέτοια παιχνίδια στο σπίτι;
– Όχι, πηγαίναμε σε μαγαζιά
– Και βάζετε λεφτά;
– Ναι, ένα δεκάρικο το παιχνίδι
-ΔΕΚΑ ΕΥΡΩ!!!!
– Όχι, όχι, 10 δραχμές.
Σε μία από τις αίθουσες θα βρεις τα κέρματα εκείνης της εποχής και θα μπορέσεις να εξηγήσεις. Περισσότερα λόγια όμως θα χρειαστείς να πεις για το κουτί από Pampers ή το τόπι υφάσματος της Πειραϊκής Πατραϊκής ή για τα πακέτα των τσιγάρων που εκείνη την εποχή δεν είχαν μηνύματα. Οι παλιοί υπολογιστές και οι φωτογραφικές μηχανές με φιλμ (“τι είναι αυτό το στρογγυλό;”), παιχνίδια και πρωτοσέλιδα της εποχής και το σημείο που ξεχωρίζουν όσοι έζησαν το σχολείο της εποχής. “Αυτό το είχα, αυτό το είχα, αυτό δεν το πρόλαβα, αυτό το πρόλαβα” είναι κουβέντες που ακούς εκεί που εκτίθενται σχολικά βιβλία εκείνης της εποχής. Παραδόξως (ίσως να κάναμε και λάθος όμως) δεν βρήκαμε κανένα από τα… τρισκατάρατα για τους καθηγητές μας λυσάρια.
Για ένα παιδί, μοιάζει επίσης παράξενο που εκείνη την εποχή υπήρχαν βιντεοκασέτες με τραγούδια των Metallica, δεδομένου πως η αφεντιά τους είναι ακόμα μαζί μας. Κάπου κάπου διασκεδάζεις λίγο όταν σε ρωτάνε τα παιδιά τι ήταν ο “γύρος του θανάτου” (σίγουρα δεν ήταν κάποιο κακό σουβλατζίδικο), πώς βλέπαμε ταινίες στο σπίτι, τι ήταν το ταξίμετρο, πώς πληρώναμε εισιτήριο, πώς παίρναμε τηλέφωνο όταν ήμασταν στον δρόμο και τι σήμαινε τότε να έχεις ένα τάληρο.
Πώς βγαίνεις από την έκθεση; Κάποιοι συγκινημένοι, οι περισσότεροι γελαστοί και κάποιοι χαρούμενοι που τελείωσε 🙂
