Μαμά, Μανούλα, Μητέρα, Μαμά...
Θα ανησυχούν πάντοτε αν έχει φάει, ακόμα και αν έχει πάει 30 ή και 45 χρονών και έχει φτιάξει δικό του σπιτικό.
Σίγουρα θα έχουν αναρωτηθεί τουλάχιστον μια φορά στον προηγούμενο χειμώνα αν ξεσκεπάστηκε στον ύπνο του.
Οπωσδήποτε έχουν ένα θέμα με τη ζακέτα.
Ή το πουλόβερ.
Έχουν τουλάχιστον ένα φαγητό που το πετυχαίνουν σε σημείο που η δική τους έκδοση γίνεται σημείο αναφοράς.
Έχουν πάντα μια ανησυχία. Απροσδιόριστη ανησυχία για κάτι που μπορεί να συμβεί, ο,τιδήποτε και αν μπορούσε να είναι αυτό. Εννοείται με σημείο αναφοράς το παιδί.
Σε ακραίες καταστάσεις κραδαίνουν πορτοκαλάδες με τα χέρια τεντωμένα μέσα από τα κάγκελα σε προαύλια.
Οπωσδήποτε ανησυχούν. Εννοείται για το παιδί, αλλά δεν ξέρουν γιατί.
Το οποίο παιδί είναι “μου” όταν κάνει κατόρθωμα.
Εκτός από όταν ρωτάνε “παιδί μου έχεις φάει;” Εκεί είναι θέμα έκφρασης, δεν ρωτάς “παιδί, έχεις φάει”, υπάρχει ένα θέμα με το παιδί όταν δεν συνοδεύεται από κτητική αντωνυμία, ένα σκέτο παιδί είναι κατά βάση το γκαρσόνι.
Αφού σου λέω, ανησυχώ για το παιδί.
Πάντοτε έχε τον νου σου στο παιδί.
Προστατευτικές ή υπερπροστατευτικές, μονές ή διπλές (κυριολεκτικά ή σε σχήμα λόγου), ασχέτως αν είναι σε αυτό τον κόσμο ή όπου αλλού μέσα στο Σύμπαν και η ιδιότητα γίνεται τελικά ο όνομά τους - Μαμά, Μανούλα, Μητέρα, Μάνα…
Χρόνια σας πολλά μαμάδες…
(Φήμες λένε πως πίσω από σχεδόν κάθε πιτσιρίκι που σήμερα δίνει λουλούδια στη μαμά του, κρύβεται ένας μπαμπάς. Μπα, διαδόσεις θα είναι…)
Ω τι κόσμος στερεοτύπων (μπαμπά)!
H γιορτή της μητέρας πέρασε την προηγούμενη Κυριακή και με λίγη προσπάθεια αρκετοί από εμάς θυμόμαστε πάνω κάτω πότε πέφτει (2η Κυριακή του Μαϊου). Για τη γιορτή του πατέρα λίγο δύσκολο να βρεις πολλούς που θα τη θυμούνται, ακόμα και αν είναι η Google, όμως το θέμα δεν είναι να πλακωθούμε στις συγκρίσεις.
Πέρυσι ο Ted Trautman έγραψε στο The Atlantic ένα άρθρο για τα αφόρητα κλισέ που κάνουν την εμφάνισή τους στις δύο ημέρες. Φυσικά οι σκέψεις και τα παραδείγματά του παίρνουν ως σημείο έναρξης τις σχετικές αντιλήψεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά τα στερεότυπα σύνορα δεν γνωρίζουν. Η εικόνα για τη γιορτή της μητέρας είναι καρδιές και μπουκέτα με λουλούδια, η αντίστοιχη εικόνα για τη γιορτή του πατέρα είναι κατά κάποιον τρόπο πιο υλιστική. Ο Trautman παρατηρεί πως οι ευχετήριες κάρτες για τη μητέρα δείχνουν πώς αισθανόμαστε για αυτήν, ενώ οι αντίστοιχες για τον πατέρα τι κάνουμε μαζί του.
Αναζητώντας φωτογραφικό υλικό με Creative Commons άδειες για το mydad.gr και με μια διάθεση υπερβολής είναι πολύ εύκολο να βρεις εικόνες που να απεικονίζουν μητέρες και να έχουν κάποιο συναισθηματικό φόρτο (δεν λέμε να μπήξεις και τα κλάματα). Για τους πατεράδες είναι αντίστοιχα πολύ πιο εύκολο να βρεις έναν μεγάλο και έναν μικρό μαντράχαλο να παίζουν μπάσκετ ή να κυνηγάνε ελάφια που λέει ο λόγος παρά να κάθονται και "να μοιράζονται τη σιωπή" πάλι που λέει ο λόγος.
Δεν είναι κακό να (παρα)δεχθούμε ότι στην ημέρα του πατέρα ο πατέρας δεν θέλει μια χειραψία από το παιδί ή τα παιδιά του. Ούτε ένα νέο σετ κατσαβίδια (αν και... ίσως... να ήταν καλοδεχούμενα και αυτά). Μια αγκαλιά θέλει. Και ένα φιλί (μόνο μην είμαστε μπροστά σε πολύ κόσμο). Ατιμα στερεότυπα...
