Θα ανησυχούν πάντοτε αν έχει φάει, ακόμα και αν έχει πάει 30 ή και 45 χρονών και έχει φτιάξει δικό του σπιτικό.
Σίγουρα θα έχουν αναρωτηθεί τουλάχιστον μια φορά στον προηγούμενο χειμώνα αν ξεσκεπάστηκε στον ύπνο του.
Οπωσδήποτε έχουν ένα θέμα με τη ζακέτα.
Ή το πουλόβερ.
Έχουν τουλάχιστον ένα φαγητό που το πετυχαίνουν σε σημείο που η δική τους έκδοση γίνεται σημείο αναφοράς.
Έχουν πάντα μια ανησυχία. Απροσδιόριστη ανησυχία για κάτι που μπορεί να συμβεί, ο,τιδήποτε και αν μπορούσε να είναι αυτό. Εννοείται με σημείο αναφοράς το παιδί.
Σε ακραίες καταστάσεις κραδαίνουν πορτοκαλάδες με τα χέρια τεντωμένα μέσα από τα κάγκελα σε προαύλια.
Οπωσδήποτε ανησυχούν. Εννοείται για το παιδί, αλλά δεν ξέρουν γιατί.
Το οποίο παιδί είναι “μου” όταν κάνει κατόρθωμα.
Εκτός από όταν ρωτάνε “παιδί μου έχεις φάει;” Εκεί είναι θέμα έκφρασης, δεν ρωτάς “παιδί, έχεις φάει”, υπάρχει ένα θέμα με το παιδί όταν δεν συνοδεύεται από κτητική αντωνυμία, ένα σκέτο παιδί είναι κατά βάση το γκαρσόνι.
Αφού σου λέω, ανησυχώ για το παιδί.
Πάντοτε έχε τον νου σου στο παιδί.
Προστατευτικές ή υπερπροστατευτικές, μονές ή διπλές (κυριολεκτικά ή σε σχήμα λόγου), ασχέτως αν είναι σε αυτό τον κόσμο ή όπου αλλού μέσα στο Σύμπαν και η ιδιότητα γίνεται τελικά ο όνομά τους – Μαμά, Μανούλα, Μητέρα, Μάνα…
Χρόνια σας πολλά μαμάδες…
(Φήμες λένε πως πίσω από σχεδόν κάθε πιτσιρίκι που σήμερα δίνει λουλούδια στη μαμά του, κρύβεται ένας μπαμπάς. Μπα, διαδόσεις θα είναι…)
