Μεγαλώσαμε σε μια εποχή που στην τηλεόραση έπαιζαν διαφημίσεις για τις διάφορες μαργαρίνες που έκαναν το φαγητό πεντανόστιμο και υγιεινό.
Το βούτυρο είχε εξοριστεί από τα ψυγεία, ήταν ένας καιρός (πολύ μεγάλος καιρός) που τα ζωικά λίπη είχαν ενοχοποιηθεί σχεδόν για τα πάντα. Μια ολόκληρη βιομηχανία “λιπαρών ουσιών” -τι όρος και αυτός!- στήθηκε και ευδοκίμησε σε αυτό τον πόλεμο.
Βέβαια, λίγο λιχούδης να είσαι καταλαβαίνεις τη διαφορά στη γεύση. Τι στο καλό, πια, γιατί ό,τι είναι νόστιμο (ή παράνομο ή ανήθικο) να είναι και κακό;
Δεν ξέρω σε ποια ακριβώς στροφή του δρόμου άρχισε να αλλάζουν τα πράγματα. Πριν από 1-2 χρόνια νομίζω μια διαφήμιση στην τηλεόραση έλεγε ότι σε μια φέτα από το ψωμί που ζύμωσες της αξίζει να βάλεις λίγο βούτυρο.
Ε ναι, της αξίζει και σου αξίζει. Και για το παιδί;
Μιλάμε για μια τροφή που είναι μαζί μας εκατοντάδες χρόνια και που η καημένη γίνεται από γάλα. Άντε να μπει και λίγο αλάτι. Τι κακό μπορείς να πάθεις απ’ όλο αυτό και γιατί μια κουταλιά βούτυρο να σπέρνει τον όλεθρο ενώ μια κουταλιά μαργαρίνη όχι;
Σε τελική ανάλυση πώς γίνονται οι μαργαρινιές να βάλω μία στο μπαλκόνι;
Τους τελευταίους μήνες στο ψυγείο του σουπερ-μάρκετ έχουν επιστρέψει διάφορα βούτυρα, μαζί και το “τύπου Κερκύρας” σε εκείνο το χαρτονένιο κουτί που τα προηγούμενα χρόνια βολευόταν ντροπιασμένο σε κάποια γωνία των ψυγείων, σαν διατροφικός απόκληρος. Τελευταία, σαν να παίρνει όλο και περισσότερο χώρο στο ράφι.
Μα, θα πεις, είναι φως φανάρι, το λόμπι της βουτυροβιομηχανίας πήρε το πάνω χέρι, το λόμπι της μαργαρίνης θα στραβοπάτησε, περίμενε την επόμενη έρευνα που θα αποδεικνύει πως το βούτυρο κάνει κακό.
Πες ό,τι θέλεις, άμα δεν μου δείξεις πού φυτρώνουν μαργαρινιές δεν ακούω τίποτα…
Photo credit: flickr / Taryn
