Αν και η παροιμία λέει Αύγουστε καλέ μου μήνα, να’σουν δυο φορές τον χρόνο, υπάρχει η άποψη -που φαίνεται να έχει και επιστημονική υποστήριξη- που υποστηρίζει πως ο τελευταίος μήνας του καλοκαιριού προκαλεί ένταση και στενοχώρια παρόμοια με εκείνη της Κυριακής.
Σίγουρα αυτό δεν ισχύει για όλους, αλλά κάποιοι, ασχέτως ηλικίας, αντιμετωπίζουν τον Αύγουστο κάπως πιο στενάχωρα. Υπάρχει κόπωση από τις ζεστές ημέρες του καλοκαιριού, υπάρχουν ίσως κάποιες σκέψεις ενόψει της νέας περιόδου που ξεκινά, υπάρχει επιπροσθέτως ο Σεπτέμβριος που από την εποχή του σχολείου είναι το πραγματικό σημείο εκκίνησης μιας χρονιάς. Ο Ιανουάριος είναι μια ημερολογιακή κατασκευή, είναι μεν ο πρώτος μήνας του έτους αλλά είναι και ο δεύτερος του χειμώνα. Ο Αύγουστος όμως οριοθετεί ένα τέλος εποχής (κυριολεκτικά) και ο Σεπτέμβριος μπορεί να θεωρηθεί ως ο πραγματικός Ιανουάριος, η αρχή του χρονικού νήματος.
Παρόμοιες σκέψεις φαίνεται πως κάνουν αρκετοί και στις ΗΠΑ, όπου ψυχολόγοι παρατηρούν πως το καλοκαίρι, έστω και ασυναίσθητα, αντιμετωπίζεται από πολλούς ενήλικες ως μια περίοδος παρατεταμένων διακοπών. Η μεγαλύτερη διάρκεια της ηλιοφάνειας και -αν μιλάμε για την πατρίδα μας- η εύκολη πρόσβαση στις παραλίες ακόμα και τις καθημερινές για αρκετούς ανθρώπους εντείνει αυτή την αίσθηση.
Οπότε με τον Αύγουστο και ίσως στο δεύτερο μισό του, εκεί που αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως ημέρα μικραίνει και πάλι, ακούς έστω και από μακριά ένα ραδιόφωνο ή μια τηλεόραση να μιιλάει για φορολογικές υποχρεώσεις και για ΔΕΘ, να σε πιάνει μια μελαγχολία.
Δεν θέλω να πικραίνεσαι, τις Κυριακές τα βράδια, λέει το τραγούδι – κάποιος άλλος στίχος σίγουρα θα γραφτεί για τα απόβραδα του Αυγούστου. Μπορούμε να δούμε και τη θετική του πλευρά, τα θερινά σινεμά είναι ανοιχτά τον Σεπτέμβριο και “μόλις” ο μισός μήνας είναι σχολικός με ό,τι σημαίνει αυτό για υποχρεώσεις παιδιών και γονιών, έχουμε λίγο καιρό πριν αρχίσουμε να σιγοτραγουδάμε κομμάτια σαν κι αυτό:
