Παιδικά χρόνια. Περιμένεις πώς και πώς τη θάλασσα, για να μετρήσεις μπάνια και αριθμό παγωτών που θα βάλεις στο άτυπο πρωτάθλημα που κάνεις με φίλους και συμμαθητές σου. Η άμμος στα πόδια και στα παπούτσια σου. Μια φωνή ακούγεται από το βάθος του σπιτιού όταν γυρνάς την ώρα που ο ήλιος έχει πια πέσει, “τίναξε τα πόδια σου πριν μπεις, νταμάρι έχουμε γίνει εδώ μέσα”. Μπαμπάδες που καταβρέχουν πατούσες και παπούτσια στην αυλόπορτα. Το αμάξι έχει μια σεβαστή ποσότητα άμμου, άλλο όμως η άμμος στο κάθισμα, άλλο στο σαλόνι, μην τα ισοπεδώνουμε όλα, βγάλε τώρα την άμμο από τα πόδια…
Και εσένα να σε τριβελίζει η απορία, αν το κάστρο που φτιάξατε νωρίτερα στην άμμο θα περάσει τη βραδιά. Δεν θα την περάσει. Λίγο ο αέρας λίγο το κύμα αύριο στο ίδιο σημείο που είχες στήσει το δικό σου Κάμελοτ θα υπάρχει ένα άμορφο λοφάκι. Δεν πειράζει, πάμε ξανά και αυτή τη φορά θα φτιάξουμε μεγαλύτερη τάφρο. Πιο ψηλές πολεμίστρες. Μια σημαία από φύκια εδώ, μια μικρή τρύπα-παγίδα καλυμμένη με καλάμια και από πάνω άμμο. Πάλι τσουρουφλίστηκες στην πλάτη… Πάλι ήπιες νερό όταν βούτηξες… Πάλι κόλλησε άμμος στα πόδια.
Να’ναι οι άνθρωποι που έγραψαν τις γραμμές του νομοσχεδίου μεγαλωμένοι με άλλα παιδικά χρόνια; Με σπίτι βαθιά στην πόλη που τα καλοκαίρια τα περνούσαν στη δροσιά του κλιματισμού μελετώντας για να περάσουν τους συμμαθητές τους όχι στα παγωτά και τα μπάνια αλλά στη Γεωμετρία; Τι σόι άνθρωποι να είναι αυτοί; Μην τα παιδικά τους χρόνια τα έζησαν μελετώντας διαγραμματικές ροές εσόδων και εξόδων; Μπορεί να μην έχουν παιδιά, σύμφωνοι. Φίλους με παιδιά; Ανίψια; Σε έναν κόσμο μεγάλων να ζουν; Ακόμα και έτσι, όλοι μα όλοι τους ένας ένας διαλεγμένοι να είναι; Ενας δεν γύρισε να πει “ρε παιδιά, όχι και έτσι…”; Ενας δεν θυμήθηκε πώς είναι η άμμος στα πόδια…
Γρήγορα θα ξαναβρούμε μπροστά μας διατάξεις όπως αυτές του νομοσχεδίου. Διατάξεις “για άρση των περιορισμών” και “ενίσχυση της επιχειρηματικότητας στον αιγιαλό” και “τήρηση των δεσμεύσεών μας έναντι των διεθνών δανειστών”. Μπορούμε πάντα να τα κάνουμε χειρότερα. Το έχουμε δείξει άλλωστε έχοντας ήδη ξεδιπλώσει όλη την ανοργανωσιά και τον εγωκεντρισμό μας στις παραλίες, με τα 120 ντεσιμπέλ και τα φυτεμένα αποτσίγαρα. Σίγουρα μπορούμε να τα κάνουμε χειρότερα. Με 130 ντεσιμπέλ, συστοιχίες από ομπρέλες παραταγμένες σαν τάγμα, τσιμεντένιες κατασκευές και ξύλινα δάπεδα για να μην μπαίνει η άμμος στα πόδια…
Αυτό θα’ταν… Αυτό έφταιξε για την κατάντια μας… Επρεπε να το’χαμε καταλάβει από την αρχή… Αυτή φταίει… Η άμμος στα πόδια…
Στο twitter: #SaveGreekCoast
Στο facebook: #SaveGreekCoast
Το νομοσχέδιο στη δημόσια διαβούλευση
