“Μέσα Ιουλίου, στην καρδιά του καλοκαιριού και έχει μποτιλιάρισμα στο Ματογιάννη από τα παιδικά καροτσάκια ώρα 2 το πρωί. Με παιδάκια να κοιμούνται και γονείς να “χαζεύουν” βιτρίνες! Άνθρωποι που ποτέ πριν δεν είχαν πατήσει στο νησί ξαφνικά το έχουν γεμίσει με άθλιους τρόπους και εμφανίσεις! Πιο φτήνια πεθαίνεις!”.
Αυτά έγραψε στο protagon.gr η Καλλιόπη Θεοδωροπούλου, που λίγο αργότερα και υποστηρίζοντας πως δέχεται απειλές ζήτησε την αποδημοσίευσή του.
Βέβαια υπολόγισε χωρίς τους συνήθεις αντιγραφείς που έχουν αυτοματοποιήσει τη διαδικασία του c(l)opy-paste με αποτέλεσμα το πόνημά της να είναι εύκολα εντοπίσιμο με μια αναζήτηση στο Google.
Γράφει (πιο σωστά, έγραψε) στο ίδιο πόνημα λίγες αράδες πιο κάτω:
“Έχουμε πάθει σοκ και με την επέλαση της λαϊκούρας, με την κακή έννοια, [γιατί υπάρχει και λαϊκός κόσμος με άλλη εντελώς διαφορετική έννοια] και δεν ξέρουμε, οι εργαζόμενοι, πώς να διαχειριστούμε τους τόνους αγένειας, προσβλητικότητας και επιθετικότητας από όλους αυτούς που κανείς μας δεν ξέρει πώς ήρθαν [με τι οικονομικό προϋπολογισμό] και τι ήρθαν να κάνουν στη Μύκονο [αφού πάνε για ύπνο λόγω παιδιών από τις 12:30] ΚΑΙ μιλάω για Έλληνες!”
Τελικά, είναι να απορείς αν τα παιδιά που επισκέπτονται τη Μύκονο κοιμούνται όντως στις 12:30 μαζί με τους γονείς τους ή σουλατσάρουν στις 2 το πρωί, αναστατώνοντας τον κόσμο από τις εξατμίσεις των καροτσακίων (συγγνώμη για αυτή την άκομψη γενική) στο Ματογιάννη.
Προφανώς η εν λόγω κυρία δεν είναι η μόνη που δυσανασχετεί (στη Μύκονο ή όπου αλλού) για τα “σκασμένα” που κάνουν -ω θεοί- φασαρία σε ένα σοκάκι, μαζί με μερικές εκατοντάδες ανθρώπους απ’ όλες τις φυλές.
Σίγουρα θα είδε και παιδιά που δεν κάνουν φασαρία αλλά τα πήρε η μπάλα των άλλων, των φασαριόζικων, ίσως…
Ετσι, λοιπόν, έστω και στα πεταχτά, για όσο κράτησε το διάστημα διαδικτυακής διασημότητας της κυρίας Θεοδωροπούλου, μάθαμε ότι σε κάποια μέρη ορθόν είναι να τηρείται η αισθητική της βασεκτομής.
Παραφράζοντας τον γνωστό γλάρο, όχι παιδιά, όχι πιπίλες, σε σοκάκια και μπαλκόνια.
Σας θέλουμε στείρους ή, έστω, με τα παιδιά παρκαρισμένα σε έναν παππού, μια γιαγιά, κάπου μακριά να μην τα βλέπουμε.
Στείρους και λεφτάδες σάς θέλουμε. Αυτό είναι το ιδανικό. Να μετέχουμε στα νυχτερινά πάρτι ή να κρυφοκοιτάμε από την κλειδαρότρυπα πώς περνούν πλούσιοι και διάσημοι, περιλαμβανομένων και ορισμένων που είχαν προσωρινώς δηλωμένες τις φυλακές Κορυδαλλού ως τόπο κατοικίας τους.
Δεν θέλουμε τα παιδιά σας. Δεν θέλουμε ούτε αυτά, ούτε το γέλιο τους, ούτε το κλάμα τους, ούτε τη φωνή τους, ούτε καν το βλέμμα τους έτσι όπως κοιτάζουν τον κόσμο ρουφώντας λαίμαργα τις εικόνες και το χρώμα τους, γυρίζοντας από τη θάλασσα με το αλάτι στα τσίνορά τους…
Εμείς είμαστε της μινιμάλ αισθητικής. Μια φράουλα στο νερό μου σας παρακαλώ, ω! τι ωραίο πέδιλο, μα τον είδες πώς με κοίταξε φρίκη σου λέω….
Ας μην ανησυχεί η κυρία Θεοδωροπούλου. Μπορούμε να προφυλάξουμε την αισθητική της, πριν ενδεχομένως κάποιος προλάβει και την κηρύξει διατηρητέα με καμία πράξη νομοθετικού περιεχομένου. Ολα, βλέπετε, μπορεί να τα περιμένει κανείς….
Μακάρι να ζήσει με την αισθητική της πολλά πολλά χρόνια. Ακόμα καλύτερα, να ζήσει μόνο με την αισθητική της, τίποτα να μη χαλάει το γαλήνιο, λαμπερό, ίσως και λίγο σινιέ λούστρο της. Γιατί και οι σύντροφοι μπορεί να θέλουν κάποια στιγμή ένα παιδί, για τέτοια είμαστε τώρα; Και μετά; Πού θα βάλουμε την αισθητική μας;
Δεν χρειάζεται να καταλάβει η κυρία Θεοδωροπούλου και είναι, ειλικρινά, κρίμα που το κείμενό της αποδημοσιεύθηκε. Θα μπορούσε να στέκει εκεί, αγέρωχο μνημείο στιλ και εκλεκτικότητας, να το θαυμάζουν οι περαστικοί αναγνώστες, να το θαυμάζει και η ίδια όσο θα περνούν τα χρόνια.
Πραγματικά, κρίμα…
Photo credit: flickr / alan miles