Τον ακούω να φυσάει και να ξεφυσάει, να κοντανασαίνει, να ανοίγει την πόρτα του δωματίου του και μετά από λίγο να την κλείνει με δύναμη πίσω του για να κλειστεί μέσα για ώρες. Υστερα πάλι να βγαίνει για να πιει μια γουλιά νερό από το ψυγείο και να ρίχνει ματιές στον μικρό που παίζει αμέριμνος στον υπολογιστή καθώς ήδη τον έχει τυλίξει το καλοκαίρι.
«Πως τα πας αγόρι μου;»
-Καλά!
«Τελειώνεις με την επανάληψη της Ιστορίας;»
-Ναι
«Και μετά τι έχεις να κάνεις;»
-Νεοελληνικά κείμενα
«Χρειάζεσαι βοήθεια σε κάτι;»
-Όχι
Φεύγει βιαστικά. Κλείνεται στο δωμάτιό του. Δεν τον φτάνει το τρελό πάρτι που κάνουν, στα 13, οι ορμόνες του, έχει και τις εξετάσεις. Τις πρώτες του εξετάσεις στη σχολική του ζωή. Δεν ξέρει πως είναι. Υποπτεύεται αλλά, αισθάνομαι, ότι ακόμη δεν το έχει συνειδητοποιήσει πλήρως ή τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι εγώ. Μπαίνω στα παπούτσια του κάνοντας γρήγορη αναδρομή στα δικά μου χρόνια όταν πρωτοπήγα γυμνάσιο. Δεν βοηθάει. Ανήκω στην καταραμένη γενιά που έδινε απολυτήριες εξετάσεις από το Δημοτικό. Μετά εισαγωγικές εξετάσεις για το Γυμνάσιο. Μετά εξετάσεις και τον Φεβρουάριο και τον Ιούνιο. Υστερα εξετάσεις για να μπω στο Λύκειο που μόλις είχε δημιουργηθεί. Τέσσερεις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις πέρασαν σαν οδοστρωτήρες από πάνω μου.
Σειρά μου να φυσήξω και να ξεφυσήξω, να κοντανασάνω, να βγω και να ξαναμπώ από το μπαλκόνι, σαν το θηρίο στο κλουβί. Ξέρω ότι δεν μπορώ και δεν πρέπει να του μεταδώσω το άγχος μου για εκείνον. Από την άλλη σκέφτομαι μήπως δεν έχω κάνει κάτι καλά. Μήπως δεν τον στήριξα ή δεν τον πίεσα όσο πρέπει στη διάρκεια της χρονιάς. Μου μοιάζει πολύ. Είναι το ίδιο επιλεκτικός με μένα. Διαβάζει αυτά που γουστάρει, υποτιμάει κάποια μαθήματα, αφήνει πίσω εκείνα που δεν του αρέσουν ή που δεν του αρέσει ο καθηγητής ή η καθηγήτρια. Το αποτέλεσμα φάνηκε στα τρίμηνα. Και 18άρια και 13άρια. Και ύψος και βάθος. Όπως εγώ. Μόνο που σχεδόν πάντα έπαιρνα τη ρεβάνς στις εξετάσεις. Δώδεκα μαθηματικά όλο το χρόνο; 18 στις εξετάσεις! Εντεκα στα Λατινικά στα τρίμηνα; Είκοσι στις εξετάσεις. Σκόρπιζα τον τρόμο στους καθηγητές κι έβγαζα και «βρώμα» ότι με αδικούν και με έχουν πάρει με κακό μάτι. Το γλεντούσα αυτό! Ηταν το παιχνίδι μου!
Θα κάνει άραγε το ίδιο;
Με τρώει αυτή η απορία. Δεν τον ξέρω κι ας είναι γιος μου. Τον μαθαίνω. Την κάθε στιγμή, την κάθε εποχή του. Κι όμως, να το λάθος: κάνω τις δικές μου προβολές επάνω του. Στην ουσία αγχώνομαι για το παιδί μου ήμουν και όχι για το παιδί που είναι!
Σήμερα ο Χάρης μου δίνει τα πρώτα του μαθήματα. Γράφω αυτές τις αράδες περιμένοντάς τον στο σπίτι. Ταυτόχρονα διαβάζω ειδήσεις για τις Πανελλαδικές που ξεκίνησαν, αυτές που σύντομα θα έχει να αντιμετωπίσει κι εκείνος…
Δεν έχω κάτι να τον συμβουλέψω. Δεν έχω να συμβουλέψω ούτε κι εσάς τίποτα παρά μόνο να ζήσετε με όλο σας το είναι και αυτή την φάση των παιδιών σας. Πονέστε μαζί τους. Χαρείτε μαζί τους. Σταθείτε δίπλα τους. Αυτό έχουν μόνο ανάγκη. Τίποτα άλλο…
Σας συνιστώ όμως να διαβάσετε αυτό το κείμενο της Μυρσίνης Κωστοπούλου από το Blog“Ψυχολογία, Φιλοσοφία, Επιστήμες, Παιδεία”.
Και καλή τους επιτυχία!
