Διαβάζω στο The Press Project το κείμενο του καθηγητή Γιάννη Ζαμπετάκη και παίρνω λίγο κουράγιο, μέρα που είναι, για το μέλλον των παιδιών μας. Οταν υπάρχουν άνθρωποι που οραματίζονται ένα καλύτερο σχολείο τότε υπάρχει ελπίδα:
[απόσπασμα]“Είναι τούτες οι μέρες, κάθε χρόνο, οι τελευταίες της θερινής ραστώνης, που μου φέρνουν πάντα στο νου σκέψεις σχετικά με το πρώτο κουδούνι της νέας σχολικής χρονιάς, με τα όνειρα των μαθητών στις τάξεις που γίνονται όλο και πιο απαισιόδοξες, τα σκονάκια των φοιτητών στα αμφιθέατρα που γίνονται όλο και πιο βρώμικα και τις πανελλήνιες εξετάσεις, που γίνονται όλο και πιο ελιτίστικες και καραδοκούν πάντα μετά από 8-9 μήνες ως δαμόκλειος σπάθη ονείρων, θέλω και φιλοδοξιών”.
[…]Και αντί λοιπόν, να σχεδιάσουμε μαθήματα στα ΑΕΙ που να δίνουν τέτοια εφόδια στα παιδιά μας (μια σχετική μου πρόταση πριν από λίγους μήνες στο Τμήμα Χημείας που υπηρετώ για νέο μάθημα τυποποίησης και εξαγωγής τροφίμων απορρίφθηκε με την αιτιολογία ότι “ξεφεύγει από τα όρια της Χημείας”! Φευ!) ασχολούμαστε με πράγματα και γνώσεις ξεπερασμένες. Δεν είναι ξεπερασμένη η διδασκαλία των γερμανικών στην πέμπτη τάξη δημοτικού όταν σήμερα τα παιδιά μας χρειάζονται κινέζικα, αραβικά και ισπανικά; Δεν είναι ξεπερασμένη η διδασκαλία “στεγνών” μαθημάτων στα ΑΕΙ χωρίς στοιχεία επιχειρηματικότητας για να μπορούν οι αυριανοί απόφοιτοι των ΑΕΙ να σταθούν στα πόδια τους και να φτιάξουν μια δική τους εταιρεία εξαγωγής τροφίμων ή αγροτουρισμού;
[…]Περισσότερα εδώ
