Όσο περισσότερο διαβάζεις για κάτι και προφανώς αυτό ισχύει και για την ανατροφή των παιδιών, τόσο βεβαιώνεσαι πως θα κάπου θα κάνεις χοντρό λάθος.
Αν λοιπόν θέλεις να είσαι ένας μπαμπάς που στέκεται κοντά στα παιδιά του είναι αναμενόμενο -με όσα έχεις ήδη διαβάσει κάπου στο Internet- πως τα ενθαρρύνεις και τα προτρέπεις, τα επιβραβεύεις και τα συμβουλεύεις.
Ναι αλλά για πόσο; Αν επιδοκιμάζεις το πιτσιρίκι για μία επιτυχία του, μήπως εκείνο σκέφτεται πώς στην περίπτωση του λάθους δεν θα έχει τη στήριξή σου; Αν θεωρείς πως το λάθος είναι… λάθος και πως η αποτυχία είναι ακόμα και ντροπή (σκέψου έναν χαμηλό βαθμό σε κάποιο διαγώνισμα) πώς μπορεί να αντιδράσει το παιδί; Μία έρευνα του 2016 στις ΗΠΑ έδειξε πως τα παιδιά των γονιών που αντιμετωπίζουν την αποτυχία με αρνητικό τρόπο μπορεί να απογοητευτούν από τα λάθη τους. Ακόμα και η προσπάθεια να παρηγορήσεις το παιδί λέγοντάς του για παράδειγμα πως “δεν είναι όλοι γεννημένοι για τη ζωγραφική” μπορεί να του κόψει τα φτερά. Άρα πώς ενθαρρύνεις χωρίς έστω και ασυνείδητα να σπέρνεις τους σπόρους της αμφιβολίας;
Μία καλή λύση είναι να μην εμφανίζεται ως ο αλάθητος. Να μιλάς δηλαδή για τα στραβά και τα δύσκολα της καθημερινότητας, για κάθε μικρό (ή και μεγαλύτερο) φιάσκο που προκάλεσες ή έγινες μάρτυρας. Το να εξηγείς πώς διόρθωσες ένα λάθος είναι σημαντικό, λέει η δρ. Κάιλα Χάιμοβιτς στους New York Times. Η ίδια προσθέτει πως ένα ακόμα σημαντικό σημείο είναι να εστιάζεις στη διαδικασία και όχι πάντοτε στο αποτέλεσμα.
Τα παιδιά δεν είναι τόσο αφελή ώστε να δέχονται τον έπαινο για κάτι που δεν κόπιασαν. Αργά ή γρήγορα θα γυρίσουν λέγοντάς σου “σιγά το πράγμα βρε μπαμπά” (ναι, θα το πουν), οπότε είναι καλύτερο να ανοίξεις έναν διάλογο για το πώς προσέγγισε μία άσκηση ή τι σκέφτηκε για να φτιάξει μία ζωγραφιά.