“Από το 2008 έχω μείνει τρεις φορές άνεργος. Η μία χειρότερη από την άλλη.
Την πρώτη φορά απολύθηκα τηλεφωνικά από την εφημερίδα που δούλευα, στη Θεσσαλονίκη, ενώ ήμουν στο νοσοκομείο μετά από μια αρκετά σοβαρή επέμβαση.
Θυμάμαι σαν να είναι χθες το πρώτο βράδυ που γύρισα σπίτι. Είχαμε βάλει τα παιδιά για ύπνο. Ο μεγάλος επτά και o μικρός πέντε χρονών τότε. Περνώντας έξω από το δωμάτιό τους, τους άκουσα να ψιθυρίζουν στο σκοτάδι. “Ο μπαμπάς απολύθηκε”, είπε ο μεγάλος. “Τι θα πει απολύθηκε;”, ρώτησε ο μικρός. “Τον έδιωξαν από τη δουλειά”. “Και τώρα τι θα κάνουμε; Πώς θα ψωνίζουμε; Τι θα τρώμε;”, αναρωτήθηκε με φανερή αγωνία ο μικρός. “Μη σε νοιάζει, κοιμήσου τώρα…”. Δεν ξαναμίλησαν…
Έτρεξα έξω από το σπίτι να μην ακούσουν το λυγμό μου…
Ήταν η πρώτη φορά. Μετά συνήθισα…
Έμεινα δύο χρόνια χωρίς δουλειά. Φως από πουθενά. Έφυγα μόνος για την Αθήνα αφήνοντας τη σύντροφό μου και τους γιους μου επάνω. Προσπαθούσα να πηγαίνω να τους βλέπω μια δυο φορές το μήνα. Κάθε φορά ο αποχαιρετισμός γινόταν όλο και πιο δύσκολος.
Άλλα δύο χρόνια κράτησε αυτή η εσωτερική μετανάστευση. Αντέξαμε…
Κατέβηκαν κι εκείνοι στην Αθήνα. Ξεκινούσαμε όλοι από το μηδέν. Πρόσφατα έμαθα ότι ο μικρός έκλαιγε κάθε βράδυ -μα κάθε βράδυ- για μένα…
Κι ύστερα ήλθε η δεύτερη περίοδος ανεργίας. Το ’11, για πάνω από δέκα μήνες…
Χωρίς αποζημιώσεις, χωρίς δεδουλευμένα…
Πεταμένοι στο δρόμο…
Αντέξαμε και πάλι…
Τώρα είμαστε και πάλι μπροστά στο φάσμα της πιο σκληρής ακόμη κατάστασης: των απλήρωτων εργαζόμεων!
Ατσάλι γίναμε και οι τέσσερις. Ο,τι και να μας συμβεί, δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να μας διαλύσει. Να μας διασπάσει. Και τις δύο φορές με στήριξαν τα παιδιά μου… Μέχρι τον κουμπαρά τους άνοιξαν για να πάμε ψωνίσουμε…
Ούτε και τώρα θα μας λυγίσουν!”
Αυτό ήταν το δικό μου, μικρό κείμενο για το Ημερολόγιο ενός Ανέργου, μιας εθελοντικής προσπάθειας που ξεκίνησε πριν από ενάμιση χρόνο περίπου ο Χριστόφορος Κάσδαγλης με στόχο να σπάσει το ταμπού της ντροπής και να δώσει βήμα στους άνεργους προκειμένου να εκφραστούν, καταγράφοντας τα δικά τους βιώματα με κείμενα έως 350 λέξεων. Μια διαδικτυακή συνεργασία που φιλοδοξεί να συσπειρώσει διαφορετικά κανάλια επικοινωνίας, προκειμένου να μεγιστοποιηθεί το αποτέλεσμα – να αποκτήσουν οι άνεργοι τη φωνή που τους στερούν τα κυρίαρχα ΜΜΕ, αλλά και το πολιτικό σύστημα.
Αυτές τις ημέρες κυκλοφόρησε και το βιβλίο που παρουσιάζεται την Κυριακή 8 Ιουνίου στις 8 και 30 στην 37η Γιορτή Βιβλίου της Αθήνας (Ρηγίλλης & Βασ. Γεωργίου Β 17-19).