Ιστορίες για το πίσω κάθισμα

Βλέμμα στον κεντρικό καθρέφτη, περιμένοντας στο φανάρι… Στο πίσω αυτοκίνητο, ένα Polo 15ετίας ίσως και λίγο πιο παλιό, ένας μπαμπάς στη θέση του οδηγού μιλάει με την κόρη του, θα’ναι δεν θα’ναι 4 χρονών, που’ναι δεμένη στο πίσω κάθισμα.
Δεν υπάρχει ήχος, μόνο εικόνα. Ο μπαμπάς ανοίγει τα χέρια του, τεντώνει το κεφάλι του να δει τη συνομιλήτριά του από τον δικό του κεντρικό καθρέφτη. Σαν να της δείχνει κάτι “είναι περίπου τόσο”… Εκείνη ανταποκρίνεται, προσπαθεί να αντιληφθεί το μέγεθος, ανοίγει τα χέρια της…
Ο μπαμπάς σηκώνει το αριστερό του χέρι, σφίγγει και ξανανοίγει τα δάχτυλά του… Η μικρή τον μιμείται και με τα δύο της χέρια, τρεις γροθιές που ανοίγουν και κλείνουν.
Κινήσεις των χεριών, κάτι σαν αυτοσχέδιο κουκλοθέατρο μέσα σε ένα αυτοκίνητο, σε ένα φανάρι…
Να μιλάνε για μια περιπέτεια; Για ένα καθημερινό αντικείμενο; Για ένα κόλπο στη θάλασσα ή με το ποδήλατο;
Εχω χαμηλώσει το ραδιόφωνο, μήπως και ο ήχος περάσει από τα παρμπρίζ, γλιστρήσει ανάμεσα στον θόρυβο από τα ανυπόμονα μηχανάκια και φτάσει στο ανοιχτό μου παράθυρο.
Τίποτα δεν πιάνει. Είμαι ο μόνος θεατής μιας άηχης παράστασης που δεν τη νοιάζει να έχει θεατές. Σαν να μπήκα στα κρυφά σε ένα θέατρο την ώρα της πρόβας.
Μπορεί μια από τις ιστορίες για το πίσω κάθισμα να γεννιέται αυτή τη στιγμή. Στο λίγο που κρατάει το κόκκινο φανάρι στο τσιμεντένιο δαχτυλίδι της Κηφισίας με την Αττική Οδό.
Μια κόρνα κατεβάζει την αυλαία της παράστασης… Πράσινο… “Και έζησαν αυτοί καλά…”
 
Photo: Flickr / Eleni Preza

Ηταν μια φορά ένας τζίτζικας που τραγουδούσε σκαρφαλωμένος σε ένα δέντρο στο κέντρο του δάσους. Ολη μέρα έπαιζε μουσική με το βιολί του τον άκουγαν και χαιρόταν τα ζώα του δάσους και οι περαστικοί. Μια μέρα βλέπει τον μέρμηγκα να κουβαλάει ένα μεγάλο ψίχουλο.
– Μέρμηγκα, δεν έρχεσαι πάνω να παίξουμε λίγη μουσική μαζί;
– Οχι τζίτζικα, έχω δουλειά δεν βλέπεις;
– Κάθε μέρα δουλειά έχεις, κάνε και ένα διάλειμμα.
– Οχι, σε λίγο θα έρθει ο χειμώνας και πρέπει να γεμίσω την αποθήκη μου φαϊ για το χειμώνα.
– Μα έλα σε παρακαλώ, τον ξαναπροσκάλεσε ο τζίτζικας.
Ο μέρμηγκας όμως αρνήθηκε και συνέχισε να σέρνει το ψίχουλο μέχρι τη φωλιά του. Ο τζίτζικας συνέχισε να παίζει μουσική και ο καιρός περνούσε. Γρήγορα ήρθε ο χειμώνας και ο τζίτζικας άρχισε να κρυώνει. Ο καιρός όλο και αγρίευε. Τα φύλλα από τα περισσότερα δέντρα είχαν πέσει και ο τζίτζικας δεν είχε πια τίποτα να φάει. Πεινασμένος και παγωμένος από το κρύο κατέβηκε μέχρι τη φωλιά του μέρμηγκα και χτύπησε την πόρτα. Ο μέρμηγκας φώναξε από μέσα.
– Ποιος είναι στην πόρτα;
– Εγώ, ο τζίτζικας. Κρυώνω και δεν βρίσκω τίποτα για φαγητό, μήπως έχεις να μου δώσεις κάτι να γεμίσω την κοιλίτσα μου;
– Ολο το καλοκαίρι έπαιζες μουσική και δεν είχες μυαλό για τίποτε άλλο. Τώρα, χόρευε! απάντησε ο μέρμηγκας χωρίς καν να ανοίξει την πόρτα.
– Μα, διαμαρτυρήθηκε ο τζίτζικας, εγώ είμαι μουσικός. Ολο το καλοκαίρι έπαιζα με το βιολί μου για να χαίρεσαι και εσύ και όλα τα ζώα του δάσους.
– Δεν με νοιάζει, δεν μου άρεσε άλλωστε ποτέ η μουσική σου, απάντησε ο μέρμηγκας.
Απογοητευμένος ο τζίτζικας έφυγε. Είχε αρχίσει να πιάνει βροχή και να μουσκεύει τα φτερά του. Παγωμένος, πεινασμένος και βρεγμένος περπατούσε στο λασπωμένο χώμα και συνάντησε λίγο πιο κάτω άλλους δύο τζίτζικες.
– Τι κάνετε παιδιά; Βρήκατε τίποτα να φάτε; τους ρώτησε.
– Πού τέτοια τύχη, απάντησαν αυτοί. Χτυπήσαμε την πόρτα στους μέρμηγκες εδώ λίγο πιο πάνω αλλά ούτε την πόρτα δεν καταδέχτηκαν να ανοίξουν.
Απελπισμένοι και τρεμουλιάζοντας από το κρύο συνέχισαν μαζί να ψάχνουν για φαγητό και για μια ζεστή γωνιά. Ξαφνικά, βλέπουν  σε ένα δέντρο, κάτω από ένα χοντρό κλαδί του μια χελιδονοφωλιά. Τα χελιδόνια είχαν φύγει μαζί με άλλα πουλιά του δάσους για πιο ζεστά μέρη. Οι τρεις τζίτζικες δεν το σκέφτηκαν και πολύ. Σκαρφάλωσαν και μπήκαν στη χελιδονοφωλιά. Για μεγάλη τους έκπληξη βρήκαν αρκετούς σπόρους, καθώς και πούπουλα που είχαν πέσει από τα πουλιά και, μάλλον, και από τα παιδιά τους. Τα μάζεψαν και έφτιαξαν ένα παχύ στρώμα και μια χοντρή κουβέρτα. Επιτέλους, λίγη ζέστη!Τσιμπολόγησαν λίγους σπόρους, μασούλησαν και λίγα φύλλα και περνούσαν τις μεγάλες νύχτες κάτω από την κουβέρτα μιλώντας για μουσική και για την αγαπημένη τους εποχή, το καλοκαίρι.
Το χοντρό κλαδί πάνω από τη χελιδονοφωλιά τους προστάτευε από τη βροχή και το χιόνι και έτσι οι τρεις τζίτζικες πέρασαν τον χειμώνα. Την άνοιξη τα χελιδόνια επέστρεψαν και μαζί και εκείνα που είχαν φτιάξει τη φωλιά. Φανταστείτε την έκπληξή τους όταν είδαν τους τζίτζικες κάτω από την πουπουλένια κουβέρτα.
– Συγγνώμη που μπήκαμε στο σπίτι σας, είπαν τα τρία τζιτζίκια με μια φωνή. Αλλά κρυώναμε και δεν ξέραμε πού αλλού να πάμε. Προσέξαμε πάρα πολύ και δεν κάναμε καμία ζημιά!
– Μα τι λέτε τώρα, απάντησαν τα χελιδόνια. Χαρά μας που μπορέσατε να βολευτείτε!
– Σας ευχαριστούμε πολύ, είπαν τα τζιτζίκα. Τώρα που έφτιαξε και ο καιρός δεν χρειάζεται άλλο να μείνουμε εδώ. Να, αν θέλετε, κρατήστε την κουβέρτα και το στρώμα για τα μωράκια σας όταν γεννηθούν.
– Ω μας σας ευχαριστούμε πολύ! Αλήθεια, όμως, πώς βρεθήκατε στη φωλιά μας; ρώτησαν τα χελιδόνια όλο περιέργεια.
Τα τζιτζίκια εξιστόρησαν την περιπέτειά τους και τα χελιδόνια στενοχωρήθηκαν πολύ με τους άκαρδους μέρμηγκες. Γρήγορα, χελιδόνια και τζιτζίκια έγιναν φίλοι. Εκείνο το καλοκαίρι, πέρασε με τα τζιτζίκια να παίζουν τα βιολιά τους νανουρίζοντας τα μωρά-χελιδόνια που είχαν γεννηθεί στο μεταξύ. Ολα τα ζώα και όλοι οι άνθρωποι χαιρόταν με τους ήχους της μουσικής, εκτός βέβαια από τους μέρμηγκες. Αυτοί συνέχισαν βέβαια να μαζεύουν προμήθειες για τους χειμώνες που τους περνούσαν όμως μόνοι, καθώς κανείς δεν ήθελε να έχει για φίλο του κάποιον που δεν φέρεται με συμπόνοια και κατανόηση.
Οσο για τζιτζίκια έγιναν γρήγορα διάσημοι για το πόσο όμορφα έπαιζαν βιολί και η φήμη τους εξαπλώθηκε στα γειτονικά δάση. Είναι εύκολο να βρεις πού είναι. Απλά, ακολούθησε τον ήχο της μουσικής τους, θα τους βρεις πάνω από τη χελιδονοφωλιά, χαρούμενους και γεμάτους όρεξη για να παίζουν μουσική για όλους μας.
Photo credit / Jason Samfield

Είτε μυθολογικά είτε παλαιοντολογικά είτε ιστορικά είτε μεταφορικά είτε κυριολεκτικά, το ξέρουμε ότι σας αρέσουν. Μιλάμε για τα Θηρία και τα Τέρατα. Και ποιο παιδί δεν έχει ρωτήσει ή δεν θέλει να ακούσει ιστορίες με τέρατα που πια δεν υπάρχουν ή και που δεν υπήρξαν ποτέ παρά μόνο στα παραμύθια.
Δράκοι και δεινόσαυροι έρχονται βέβαια πάντοτε πρώτα, όμως εκείνα που έχουν πραγματικό ενδιαφέρον είναι τα σπάνια, εκείνα για τα οποία δεν έχουμε ακούσει ή διαβάσει πολλά και που τα ανακαλύπτουμε τυχαία σε κάποιο βιβλίο ή στο internet.
Μια τέτοια, δική μας “ανακάλυψη” είναι το Μεγαθήριο. Πρόκειται για θηλαστικό και ανήκει στο γένος των νωδών, το οποίο έχει εκλείψει. Οπως ψάξαμε και βρήκαμε, το Μεγαθήριο ήταν ευρέως διαδεδομένο στη Νότια Αμερική κατά την πλειστόκαινο εποχή, ενώ απολιθώματά του που έχουν βρεθεί υποδεικνύουν ότι εξαφανίστηκε κατά την περίοδο της άφιξης των πρώτων Ευρωπαίων εξερευνητών στον Νέο Κόσμο.
Το Μεγαθήριο έφτανε σε μήκος τα 5,5 μ. και πιθανόν ζύγιζε αρκετούς τόνους. Τα πίσω άκρα του, όπως και η ουρά, ήταν ισχυρά, ενώ τα πρόσθια ήταν λεπτά και ευκίνητα· το ζώο πιθανότατα στήριζε το σώμα του τον περισσότερο καιρό στα πίσω πόδια και στην ουρά και χρησιμοποιούσε τα μπροστινά πόδια για τη σύλληψη της τροφής του, η οποία αποτελείτο από φύλλα δένδρων. Ναι, δεν ξέρουμε πόσο άκακα ήταν στην πραγματικότητα όμως αυτά τα θηρία έτρωγαν φυλλαράκια σαν τις κατσικούλες.
Ένα από τα πιο γνωστά είδη είναι το μεγαθήριο του Κιβιέ (Megatherium cuvieri), το οποίο έζησε στις αρχές της τεταρτογενούς περιόδου και είχε διαστάσεις λίγο μικρότερες από αυτές του σημερινού ελέφαντα.
Ο πιο καλά διατηρημένος σκελετός του Μεγαθήριου βρέθηκε στην Πάμπα της Αργεντινής το 1788 από τον Μάνουελ Τόρες και μεταφέρθηκε στη Μαδρίτη. Ενας άλλος σκελετός Μεγαθήριου βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο από το 1850 χωρίς ποτέ να έχει εκτεθεί.
Αν σας ενδιαφέρουν τα θηρία εκείνης της μακρινής εποχής προτείνουμε την “Προϊστορική εγκυκλοπαίδεια: Μεγαθήρια” (εκδ. Πατάκη 2008) των Ρόμπερτ Σαμπούντα, Μάθιου Ράινχαρτ με 32 αναδυόμενα πανοράματα.
Μέσα στις σελίδες της καραδοκούν τρομακτικά αιλουροειδή με δόντια σαν σπαθιά, αρκούδες με ύψος μεγαλύτερο από μπασκέτα και ο αγαπημένος ήρωας της εποχής των παγετώνων: το μαλλιαρό μαμούθ.
Προϊστορικά θηλαστικά που μοιάζουν με γέτι, πουλιά που σήμερα έχουν εξαφανιστεί και γιγάντιες ιπτάμενες σαύρες, όλα ζωνταντεύουν σε αυτόν το θεαματικό τόμο της εξαιρετικής σειράς “Προϊστορική Εγκυκλοπαίδεια”. Εδώ οι πρωτοπόροι στα αναδυόμενα πανοράματα Ρόμπερτ Σαμπούντα και Μάθιου Ράινχαρτ παρουσιάζουν τους τιτάνες του αρχαίου κόσμου, προσφέροντας στους αναγνώστες την ευκαιρία να ρίξουν μια ματιά στα εκπληκτικά μεγαθήρια που κατοικούσαν τη Γη πριν από μας.

 

Τα ζώα του δάσους ταράχτηκαν πάρα πολύ όταν έμαθαν το επεισόδιο στο σπίτι της γιαγιάς της κοκκινοσκουφίτσας. “Αυτός ο λύκος όλο ρεζίλι μας κάνει” έλεγαν και ζήτησαν από τη σοφή κουκουβάγια να ορίσει δικαστήριο, να μαζευτούν όλα τα ζώα και να έρθουν και η γιαγιά, η Kοκκινοσκουφίτσα, ο ξυλοκόπος και, βέβαια, ο λύκος ως κατηγορούμενος, να δούμε επιτέλους τι συνέβη.
Μαζεύτηκαν όλοι στο μεγάλο ξέφωτο, όμως ο λύκος δεν ήταν πουθενά. Η κουκουβάγια είχε αρχίσει να χάνει την υπομονή της όταν από μακριά ο λύκος επιτέλους εμφανίστηκε. Ηταν να τον βλέπεις και να τον λυπάσαι. Με μαδημένη πλάτη, με το ένα του πόδι δεμένο με επιδέσμους, το κεφάλι του επίσης. Πιο αξιοθρήνητο κατηγορούμενο δεν μπορούσαν να θυμηθούν τα ζώα του δάσους. Της αλεπούς της ξέφυγε ένα “βρε τον κακομοίρη” αλλά μαζεύτηκε αμέσως όταν την κοίταξε βλοσυρά το αγριογούρουνο.
Πρώτη κατέθεσε η γιαγιά.
– Τι να σας πω, χτύπησε η πόρτα και σηκώθηκα ν’ανοίξω. Με το που είδα τον λύκο τρόμαξα, έβαλα τις φωνές και κρύφτηκα στην ντουλάπα. Μετά από λίγο άκουσα κουβέντες αλλά δεν ακούω και καλά, νομίζω η εγγονή μου η Κοκκινοσκουφίτσα ήταν που μιλούσε με τον λύκο. Ε, μετά άκουσα φασαρίες, πιάτα, ποτήρια να σπάνε και μετά η εγγονή μου ήρθε και χώθηκε και αυτή μέσα στην ντουλάπα. Μετά άκουσα την πόρτα ν’ανοίγει, μάλλον ήταν ο ξυλοκόπος, που περιποιήθηκε τον παλιολύκο και μας άνοιξε. Αυτά ξέρω…
Μετά μίλησε η Κοκκινοσκουφίτσα.
– Συνάντησα τον λύκο πηγαίνοντας για τη γιαγιά με το καλαθάκι που μου είχε δώσει η μαμά μου. Με ρώτησε πού πήγαινα και του απάντησα, αν και θα πρέπει να σας πω πως όπως τον είδα τρόμαξα λίγο. Οταν έφτασα στο σπίτι της γιαγιάς η πόρτα ήταν ανοιχτή. Τη συνέχεια, νομίζω, την ξέρετε. Ο λύκος είχε ξαπλώσει στο κρεβάτι φορώντας τη νυχτικιά της γιαγιάς αλλά δεν το κατάλαβα, νόμιζα πως ήταν η γιαγιά και όταν είπα “γιαγιά τι μεγάλο στόμα που έχεις” σηκώθηκε να με φάει. Ετρεξα και εγώ και μπήκα στην ντουλάπα. Μετά, τα πράγματα έγιναν όπως σας τα είπε η γιαγιά μου για τον ξυλοκόπο…
Υστερα ήρθε η σειρά του ξυλοκόπου.
– Ακουσα τις φωνές της γιαγιάς και της κοκκινοσκουφίτσας και έτρεξα να δω τι συμβαίνει. Βρήκα τον λύκο έξω από την ντουλάπα. Τον έπιασα από την ουρά και του έριξα δυο τρεις γερές ξυλιές στο κεφάλι και στην πλάτη με τη μαγκούρα της γιαγιάς. Θα τον έκανα χαλάκι για το σαλόνι αλλά μετά κατάλαβα πως κάποιος ήταν στην ντουλάπα και πήγα να ανοίξω. Ε, βρήκε τρόπο στο μεταξύ ο λύκος να ξεφύγει. Αλλά δεν ξεμπέρδεψα μαζί σου, είπε γυρίζοντας προς τον λύκο που ανατρίχιασε.
Τα ζώα παρακολουθούσαν με προσοχή και ψιθύριζαν μεταξύ τους πως ο λύκος δεν θα γλίτωνε την καταδίκη. Η κουκουβάγια μπορεί να τον υποχρέωνε να μαζεύει φρούτα για όλα τα ζώα του δάσους για έναν ολόκληρο χρόνο ή, ακόμα χειρότερα, να τον έδιωχνε από το δάσος.
Τότε, ήρθε και η σειρά του λύκου να απολογηθεί.
– Δεν ξέρω τι λένε η γιαγιά, η κοκκινοσκουφίτσα και ο ξυλοκόπος. Εγώ δεν ήθελα να φάω κανέναν. Κατ’αρχήν η γιαγιά είναι μεγάλη σε ηλικία και έχει σκληρό κρέας. Επειτα, ξέρω πόσο την αγαπάνε τα μισά ζώα του δάσους. Την Κοκκινοσκουφίτσα επίσης, άσε που είναι μια σταλιά άνθρωπος τι να φάω από αυτή…
– Και γιατί σταμάτησες την Κοκκινοσκουφίτσα όταν αυτή πήγαινε στη γιαγιά; ρώτησε η κουκουβάγια.
– Από ενδιαφέρον. Εκανε και κρύο εκείνη τη μέρα. Αλλιώς η Κοκκινοσκουφίτσα δεν θα φορούσε την κόκκινη κάπα της. Σκέφτηκα, λοιπόν, τι κάνει ένα κοριτσάκι μες στο δάσος μια τόσο κρύα μέρα. Από ενδιαφέρον ρώτησα, επανέλαβε ο λύκος.
Τα ζώα σταμάτησαν να σιγοψιθυρίζουν μεταξύ τους.
– Ωραία, έστω πως είναι έτσι. Στη γιαγιά γιατί όρμησες τότε;
– Δεν όρμησα, απάντησε ο λύκος. Κρύωνα και πεινούσα. Η κοκκινοσκουφίτσα είχε ένα καλάθι μαζί της και σκέφτηκα να κάνω παρέα στη γιαγιά μήπως μου δώσει κανένα μεζέ.
– Ναι αλλά την τρόμαξες.
– Δεν φταίω εγώ, αλλά κυρία κουκουβάγια δεν ήταν και η πρώτη φορά που μ’έβλεπε. Τόσα χρόνια ζει στο δάσος…
– Και τότε γιατί ξάπλωσες στο κρεβάτι φορώντας μάλιστα τη νυχτικιά της;
– Εντάξει, αυτό που έκανα ήταν λάθος. Οταν μπήκε η γιαγιά στην ντουλάπα είπα πως μπορεί να θέλει να μείνει εκεί, δεν ξέρω ακριβώς τι συνήθειες έχουν οι άνθρωποι, εγώ, λύκος είμαι. Εκανε ζέστη στο σπιτάκι, είδα τη νυχτικιά, κρύωνα ακόμα, τη φόρεσα και ξάπλωσα να δω τι είναι πια αυτό το κρεβάτι που όλο το ακούω και δεν το βλέπω. Και εκεί με πήρε ο ύπνος.
– Και μετά τι έγινε; ρώτησε η κουκουβάγια που είχε αρχίσει να ενδιαφέρεται όλο και πιο πολύ…
– Μετά κάποιος άρχισε να με σκουντάει. Εβλεπα και ένα ωραίο όνειρο πως έτρωγα μπριζόλες. Ανοίγω τα μάτια και βλέπω την Κοκκινοσκουφίτσα. Γιαγιά γιατί έχεις μεγάλα μάτια και γιατί έχεις μεγάλα αυτιά άρχισε να με ρωτάει. Είπα και εγώ πως έχω μεγάλα μάτια για να βλέπω καλύτερα και μεγάλα αυτιά για να ακούω καλύτερα μήπως και μ’αφήσει να κοιμηθώ πάλι.
– Και μετά; ξαναρώτησε η κουκουβάγια.
– Πρώτα πρώτα κυρία κουκουβάγια να ρωτήσω εγώ κάτι. Πρώτη φορά έβλεπε τη γιαγιά της η Κοκκινοσκουφίτσα και δεν ήξερε τι μάτια και τι αυτιά έχει; Πού το είχε το μυαλό της; Υποψιάζομαι στην πίτα που είχε στο καλαθάκι.
– Αστα αυτά και συνέχισε, του είπε αυστηρά η κουκουβάγια.
– Καλά καλά…. Ε, πάνω που έχει αρχίσει να με παίρνει και πάλι ο ύπνος στο μαλακό ζεστό κρεβάτι της γιαγιάς με ξανασκουντάει η Κοκκινοσκουφίτσα και μου φωνάζει μες στο αυτί: “Γιατί έχεις μεγάλο στόμα;” Εκεί δεν άντεξα, λύκος είμαι, “για να σε φάω” της απάντησα. Δεν ήθελα να τη φάω, να την τρομάξω ήθελα και να μ’αφήσει ήσυχο να τρώω τις μπριζόλες στο όνειρό μου. Τη συνέχεια την ξέρετε. Εβαλε τις φωνές, σηκώθηκα να την ηρεμήσω, τότε κατάλαβε πως δεν είμαι η γιαγιά και χώθηκε στην ντουλάπα τσιρίζοντας. Πριν προλάβω να καταλάβω τι γίνεται και πού εξαφανίστηκε, μπηκε ο ξυλοκόπος και με σακάτεψε στο ξύλο.
– Δηλαδή δεν ήθελες να φας τη γιαγιά;
– Οχι κυρία κουκουβάγια, κατ’αρχήν η γιαγιά δεν τρώγεται. Και έπειτα την αγαπάνε τα μισά ζώα του δάσους εδώ πέρα.
– Ούτε την Κοκκινοσκουφίτσα;
– Τι να χορτάσω κοτζάμ λύκος από ένα κοριτσάκι τόσο δα;
Τα ζώα άρχισαν και πάλι να μιλάνε μεταξύ τους. Μια βουή σηκώθηκε στο ξέφωτο. Ξεχώριζες σκόρπιες λέξεις “ο καημένος ο λύκος”, “ο φουκαράς ο λύκος”, τέτοια πράγματα. Η αλεπού, μάλιστα, είχε βάλει τα κλάματα από τη συγκίνηση. Μαζί της έκλαιγε και το αγριογούρουνο. Η κουκουβάγια έξυνε το κεφάλι της με αμηχανία. Τότε, μίλησε πάλι ο ξυλοκόπος.
– Νομίζω κυρία κουκουβάγια πως πρόκειται για παρεξήγηση. Είναι αλήθεια πως η Κοκκινοσκουφίτσα είναι πολύ μικρή για να θέλει να τη φάει ο λύκος. Εδώ που τα λέμε, τόσα χρόνια στο δάσος και εγώ, ποτέ δεν είδα τον λύκο να ορμάει σε άνθρωπο μεγάλο ή μικρό. Για τη γιαγιά, δεν ξέρω, αλλά για να το λέει ο λύκος… Εγώ νομίζω πως πρέπει να τον αθωώσεις κυρα-κουκουβάγια. Λόγω αμφιβολιών, που λένε… Και, ίσως, η γιαγιά να τον αφήνει πότε πότε τις κρύες  μέρες να κάθεται κοντά στη σόμπα. Μόνη της αυτή, μόνος του και ο λύκος θα κάνουν και λίγη παρέα. Οσο για μένα, είπε, γυρίζοντας στον λύκο, συγγνώμη βρε λύκε για το ξύλο που σου έριξα. Δεν το ήθελα….
Και έτσι, ο λύκος αθωώθηκε. Εφυγε από το δικαστήριο του δάσους παρέα με τον ξυλοκόπος που στον δρόμο τον κέρασε λίγο παστό, τη γιαγιά που τον κοίταζε και του’λεγε “είσαι αγριευτικός όμως τρομάρα σου” και γελούσε και την Κοκκινοσκουφίτσα που του χάιδευε την πονεμένη του πλάτη και του υποσχόταν πως την επόμενη φορά που θα βρεθεί στο δάσος θα του έχει δυο μπιφτέκια έκπληξη….
Photo credit: Flickr / Priscilla Santana