Σεπτέμβριος: Όταν ο έβδομος γίνεται πρώτος
Ο Σεπτέμβριος, ένατος μήνας του έτους έχει ένα όνομα που μαρτυρά την 7η θέση του στη χρονολογική σειρά των αρχαίων Ρωμαίων και είναι αυτός που μας έχει σημαδέψει τόσο πολύ που το ξεκίνημά του συνοδεύεται από την ευχή “καλή χρονιά” και, πιο πρόσφατα, “καλή σεζόν”.
Τόσο πολύ μας έχει σημαδέψει λοιπόν το ξεκίνημα των σχολείων που όσα χρόνια και αν περάσουν από το κουδούνι, η 1η Σεπτεμβρίου είναι και αυτή μια Πρωτοχρονιά. Αδικημένη διότι ούτε αργίες έχει ούτε τίποτα και αυτό δείχνει πόσο αυστηρό είναι το φθινόπωρο σε σχέση με τις άλλες εποχές. Ο χειμώνας έχει τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, η άνοιξη το Πάσχα, το καλοκαίρι τις διακοπές και την παραλία, το φθινόπωρο δεν έχει τίποτα.
Με εξαίρεση την μονοήμερη ανάπαυλα της 28ης Οκτωβρίου (άντε και της 17ης Νοεμβρίου για τα παιδιά) η περίοδος Σεπτεμβρίου-Νοεμβρίου είναι σαν να διασχίζεις έρημο, 91 ημέρες μέχρι τον εορταστικό Δεκέμβριο.
Χώρια το μεγάλωμα της νύχτας, τα χαλιά που πρέπει σιγά σιγά να κατεβούν, τα πρωινά που γίνονται όλο και πιο κρύα, την άτσαλη προσαρμογή των παιδιών στις απαιτήσεις της νέας σχολικής τάξης…
Όσο πίσω, λοιπόν και αν είναι οι μέρες του σχολείου, ο χρόνος μένει όπως τον μετρούσαμε τότε, τον ξεκινάει ο Σεπτέμβριος και τον ολοκληρώνει ο Μάιος με μια ολιγοήμερη παράταση μέχρι τον Ιούνιο και στο βάθος περιμένει η τεράστια τσουλήθρα των διακοπών (ακόμα και αν κάποιοι πρέπει προηγουμένως να ανεβούν το βουνό των εξετάσεων, το στυφό δώρο της κοινωνίας για την επερχόμενη ενηλικίωσή τους).
Καλή Χρονιά λοιπόν…
Image credit: flickr / Theophilos Papadopoulos
Όχι, δεν ήταν τέλεια
Κυκλοφορεί κατά καιρούς ένα κείμενο που πάνω κάτω λέει πόσο φανταστικά περάσαμε εμείς τα παιδικά χρόνια και πόσο, δυστυχώς απρόσωπα, έχουν γίνει σήμερα τα πράγματα. Λοιπόν, παιδιά μου, όσοι σας τα λένε αυτά, σας λένε ψέματα.
Εμείς δεν είχαμε Internet, είναι αλήθεια. Έτσι κινδυνεύαμε να πέσουμε θύματα παραπληροφόρησης. Οχι πως σήμερα οι άνθρωποι έχουν γίνει πιο υποψιασμένοι, αλλά τότε δεν είχαμε καν τον τρόπο να δούμε αν αυτό που μας λένε είναι αλήθεια ή όχι.
Δεν είχαμε Internet και έτσι δεν είχαμε Wikipedia ή Nasa.gov ή MIT.edu ή.. ή… ή. Να θέλεις να δεις φωτογραφία του πλανήτη Δία και το μόνο διαθέσιμο να είναι μια κακοτυπωμένη ασπρόμαυρη θεο-θολή εικόνα.
Μην ακούς αυτά που σου λένε για παιχνίδια στις αλάνες. Η Αθήνα αγάπη μου ήταν ήδη τσιμεντωμένη με τις πολυκατοικίες στοιχισμένες τη μία δίπλα στην άλλη. Οι παιδικές χαρές υπήρχαν βέβαια, αλλά τα παιχνίδια ήταν ως επί το πλείστον μεταλλικά. Επιανε το καλοκαίρι και δεν μπορούσες να κατεβείς την τσουλήθρα γιατί έκαιγε η λαμαρίνα και αρπάζαν τα μπούτια σου. Το καλό ήταν πως δεν υπήρχαν τα σημερινά ελαστικά πλακάκια, οπότε μπορούσαμε να γδάρουμε άνετα τα γόνατά μας στο τσιμέντο. Τσιμέντο αγάπη μου, το χαλίκι σπάνιζε.
Α βέβαια είχαμε παιδοτόπους, οπωσδήποτε. Επαιρναν μικρά στενά, τα πεζοδρομούσαν, έμπηγαν δυο τρία κακορίζικα δέντρα, κοτσάριζαν και μια ταμπέλα “ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ - ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΣ”, έβαζαν και μερικά παγκάκια και άντε μετά να παίξεις μπάλα με τόσα μόνιμα εμπόδια.
Θα μου πεις, πηγαίναμε στο πάρκο. Στη Νέα Φιλαδέλφεια, στο Πεδίον του Άρεως. Αχ το Πεδίον του Άρεως με την απαγορευμένη ζώνη του γκαζόν εκεί στην αλέα με τους ήρωες του ’21, που για να ρίξεις δυο μπαλιές και να νιώσεις πως είσαι στο γήπεδο ήθελες τρεις τσιλιαδόρους γιατί οι φύλακες, τότε, δεν αστειεύονταν. Να κοιτάς, παιδί μου, το γρασίδι σαν λιγούρης, σαν παιδάκι σε βιτρίνα ζαχαροπλαστείου που έχει κλείσει για το βράδυ.
Σπιτικά θεάματα. Μάλιστα. Είχαμε δύο κανάλια, την ΕΡΤ και την ΥΕΝΕΔ και οι εκπομπές τους ξεκινούσαν στις 5 με 6 το απόγευμα. Το καθένα είχε από ένα απόθεμα παιδικών, κάτι Τομ και Τζέρι και λίγο Μπαγκς Μπάνι. Μετά, με το ΄81 ήρθαν μαζί με τον σοσιαλισμό ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ από την Πολωνία και δεν είχαμε άλλη επιλογή, ούτε DVD ούτε γυρίζω κανάλι, στο άλλο κανάλι είχε κάτι μεγάλους που κάτι έλεγαν, μονίμως κάτι έλεγαν. Βολευόμασταν με τον Μπόλεκ και τον Λόλεκ και ίσως με καμιά σφήνα κινουμένων σχεδίων τις Κυριακές και έξω από την πόρτα. Μαύρα χρόνια σου λέω :)
Η αλήθεια είναι πως εμάς, στα παιδικά χρόνια, μας είχανε λίγο πιο λάσκα απ’ ό,τι σας έχουμε εμείς σήμερα. Πήγαινες 7-8 χρονών να πάρεις γάλα από την “ΕΒΓΑ” της γειτονιάς (το τι είναι “ΕΒΓΑ” θα το πούμε άλλη φορά, ναι;) χωρίς να φοβούνται πως θα σε αρπάξουν πριν ψωνίσεις το πλαστικό μπουκάλι με το αλουμινένιο καπάκι και σου πουλήσουν τα πλεμόνια και το νεφρί στη μαύρη αγορά της Καλκούτας. Και όχι τίποτε άλλο, πώς θα’κανε μετά η δόλια η μάνα την μπεσαμέλ αφού δεν θα’χες γυρίσει με το γάλα; Όχι εντάξει, για κάποιο λόγο οι γονείς μας δεν ήταν τόσο χεσμένοι όσο εμείς σήμερα, τώρα που μεγάλωσα νομίζω πως τη διαφορά την έκανε η ενδιάμεση έκρηξη στην πληροφόρηση.
Α, επίσης ακούγαμε κάμποσο ραδιόφωνο. Τη θεία Λένα για παράδειγμα ή το δελτίο της Υδρογραφικής Υπηρεσίας του Πολεμικού Ναυτικού ή τις αναζητήσεις μέσω Ερυθρού Σταυρού. Τι κάθομαι και σου λέω τώρα και πού τα θυμήθηκα.
Πού θέλω να καταλήξω; Όχι, αγάπη μου, μην ακούς τι σου λένε, δεν περάσαμε ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια με τα μαλλιά μας να τα ανακατεύει το αγέρι με τη μυρωδιά του χαμομηλιού και του θυμαριού. Αυτά ίσως να έγιναν πιο παλιά, δέκα ή είκοσι χρόνια πριν γεννηθούμε αλλά όχι όταν η δικιά μου γενιά ήμασταν παιδιά.
Photo credit: Flickr / simpleinsomnia
Το νησί του Εγωπού
Νομίζω πως είναι μοιραίο κάποια στιγμή, όσο και αν δεν το θέλεις, η φράση να σου γαργαλάει τον λαιμό και να θέλει να βρει διέξοδο.
"Εγώ που..."
Κάνε μας τη χάρη και σκέψου κάτι άλλο, το νησί του Εγωπού μπορεί να μείνει ερημονήσι.
Είναι παράξενος νομίζω ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να κατασκευάσεις ενοχές και η αλήθεια είναι πως μπορείς να τα κάνεις μαντάρα χωρίς να το συνειδητοποιήσεις. Δεν είχα γίνει πατέρας όταν, μιλώντας με έναν Αμερικανό περί ανέμων και υδάτων, γύρισε και μου είπε πως όταν μεγαλώνεις παιδιά (ο ίδιος ήταν εν αναμονή του δεύτερου), ό,τι και να κάνεις, "you gonna fuck up sometime", κοινώς, κάπου θα τα σκατώσεις.
Τουλάχιστον μην τα σκατώσεις με το "Εγώ που..."
Δεν έχει καμία σημασία αν "εσύ που" ξενύχτησες στη δουλειά, "εσύ που" δεν τα βρόντηξες όταν σε πρίζωσε άσχημα ο προϊστάμενος, "εσύ που" δεν έχεις αγοράσει δεύτερο τζιν παντελόνι, "εσύ που" στερήθηκες τα πάντα. Σε κανένα παιδί δεν αξίζει το άδειασμα ενός φορτηγού ενοχής στην πλάτη του, ειδικά όταν δεν έχει καμία ευθύνη για όλα αυτά. Σε τελική ανάλυση, όταν αποφάσιζες να γίνεις γονιός εκείνο δεν ήταν εκεί γύρω για να εκφέρει άποψη. Άσε που αυτά τα "εγώ που" παίζουν να είναι και δανεικά (με βαρύ επιτόκιο και από αυτά που δεν διαγράφονται).
Ναι, μπορούμε ως γονείς να τα σκατώσουμε κάπου ή, κατά καιρούς, να τα σκατώνουμε, βλέπεις δεν υπάρχει σχολή γονεϊκής και κάποιες φορές το ένστικτό σου μπορεί να σε ξεγελάσει. Αλλά αυτό το σκάτωμα, τουλάχιστον, ας μην το κάνουμε με φτηνούς τρόπους.
Πρώτη εμφάνιση, στο Bright Side of Mom, στις 17 Μαρτίου 2016
Έχουμε ένα τέρας να ξεφορτωθούμε...
Αφού ο υπουργός Παιδείας υποσχέθηκε πως θα πατάξει το bullying από τα σχολεία, μένουν αντίστοιχες υποσχέσεις από τον υπουργό Εργασίας, τον υπουργό Υγείας, τον υπουργό Δημόσιας Τάξης (ή Προστασίας του Πολίτη ή όπως αλλιώς τον λένε αυτό το τρίμηνο), τέλος πάντων ας γίνει ένα υπουργικό συμβούλιο με αποκλειστικό θέμα την πάταξη του bullying για να κλείσουμε το τόσο ενοχλητικό ζήτημα. Ίσως να χρειαστούμε δύο τρεις αντι-bullying κανονιστικές ρυθμίσεις, ξέρετε τώρα, ένας νόμος εδώ, μια υπουργική απόφαση πιο κάτω, να κάνουμε μια -ακόμα- παρθενορραφή στην κοινωνία μας...
Κάτω από την παρθενορραφή το τέρας θα κουλουριαστεί λίγο για να ξαποστάσει, μέχρι να του δοθεί η επόμενη ευκαιρία και να αποδείξει πως, φευ, αυτά τα ράμματα δεν είναι και πολύ σόι.
Για τον Βαγγέλη λέγονται πολλά και γράφονται περισσότερα και όλο πάει να μείνει στον αφρό η "ιδιαιτερότητά" του. Η "διαφορετικότητά" του. Που αν δεν ήταν αυτή που ήταν θα ήταν μια άλλη. Θα ήταν ο "ζερβοκουτάλας" σε μια όχι και τόσο περασμένη δεκαετία... Ξέρεις, το να πιάνεις το μολύβι με το αριστερό χέρι κάποτε ήταν πράξη που σήκωνε σωφρονισμό. Σχολικό σωφρονισμό. Από δασκάλους. Με χάρακα που δεν είχε επάνω του τη μέτρηση των εκατοστών. Χάρακα το έλεγαν, βέργα ήταν...
Όμως, η παιδεία -και όχι η εκπαίδευση- είναι μια εξαιρετικά σοβαρή υπόθεση για να την αφήνεις σε επαγγελματίες. Ξέρεις, ένα παιδί 4,5 ή και 6 χρονών δεν αντιλαμβάνεται τη "διαφορετικότητα", δεν ξέρει τι είναι τούτη και, πραγματικά, δεν έχει καμία αξία να τη μάθει. Αν θες να του μάθεις κάτι σώνει και καλά προσπάθησε την απλή μέθοδο των τριών ή να δένει κόμπους ή να λύνει σταυρόλεξα. Το βλαστάρι σου θα παίξει και ενδεχομένως τσακωθεί με όποιο παιδί βρει μπροστά του, ασχέτως χρώματος και ασχέτως πόσα δάχτυλα, χέρια ή μάτια έχει και αν δει κάτι που δεν θα το καταλάβει θα γυρίσει σ' εσένα ρε πατέρα και θα σου πει "γιατί αυτό το παιδάκι δεν με καταλαβαίνει" και θα του πεις πως υπάρχουν και κάποια παιδάκια που μπορεί να μην καταλαβαίνουν τα πράγματα όπως το ίδιο αλλά καταλαβαίνουν και την αγάπη και το διώξιμο, που και τα δύο υπάρχουν σε ανεξάντλητες ποσότητες και πως, ξέρεις, δεν είμαστε όλοι ίδιοι και δεν θα ήταν ωραίο αν ήμασταν όλοι ίδιοι και πως να και εσύ έχεις μια ελιά στο μάγουλο ή ένα σημάδι από γεννησιμιού σου στο πόδι ή να, εγώ ας πούμε, έχω ένα νεφρό λιγότερο και ο μπαμπάς της φίλης σου τατουάζ στο μπράτσο και η πρώτη κυρία που σε πρόσεχε ήταν από την Αφρική, από το μέρος που μας γέννησε όλους και τίποτα μα τίποτα απ' όλα αυτά δεν έχει σημασία γιατί μπορεί αυτό το παιδί να βλέπει διαφορετικά τον κόσμο απ' ό,τι εσύ αλλά θα κάνει τσουλήθρα πριν από σένα γιατί ανέβηκε πριν από σένα και δεν πειράζει που κάνει τόση ώρα, δεν θα πληρώσουμε κανέναν για τις τσουλήθρες, κανείς δεν έπαθε κάτι κακό επειδή περίμενε σε μια τσουλήθρα και τώρα που το'φερε η κουβέντα θέλω να κάνω και εγώ τσουλήθρα και τέλος πάντων αγάπη μου γλυκιά, όσες φορές βρέθηκα σε αλάνες δεν είδα τις παπαρούνες να πλακώνονται με τα χαμομήλια και όλα τα λουλούδια ανακατεμένα ήταν....
Πατέρα, τον νου σου... Να μην κοιμίσουμε το τέρας, να το ξεφορτωθούμε... Δικιά μας δουλειά είναι, όχι των υπουργών...
Photo credit: flickr / epsos.de
Το παιδί και ο Ηγέτης
Από χθες το βράδυ τριγυρίζει ένα στιγμιότυπο από τη συγκέντρωση της Ν.Δ. στο κλειστό του ταε κβο ντο με τον Αντ. Σαμαρά να προσπαθεί (;) να πάρει στην αγκαλιά του ένα κοριτσάκι το οποίο αντιστέκεται σθεναρά.
Πέρα από τις εκφράσεις των δύο προσώπων, ο Αντ. Σαμαράς που χαμογελάει και το κοριτσάκι που κλαίει αυτό που αξίζει να προσέξεις νομίζω είναι το χέρι της μικρής στον λαιμό του απερχόμενου πρωθυπουργού.
Δεν θέλει το παιδί, ποιος το ζορίζει και γιατί;
Ακόμα περισσότερο, τι γυρεύει ένα παιδί σε μια προεκλογική συγκέντρωση; Όχι της Νέας Δημοκρατίας, το στιγμιότυπο είναι αφορμή άλλωστε, οποιουδήποτε κόμματος.
Δεν νομίζω πως έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση "δεν είχα πού να αφήσω το παιδί", διότι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο ακόμα και το δεξί χέρι του Ηγέτη να είσαι πρέπει να βρεις μια άλλη λύση.
Ξανά, τι γυρεύουν τα παιδιά στις προεκλογικές συγκεντρώσεις; Είναι κάποια διαδικασία πολιτικοποίησης-κομματικοποίησης που προβλέπεται από κάποια παιδαγωγική διαδικασία που μου διαφεύγει; Πρέπει να προσφερθούν στον Ηγέτη ως εχέγγυα της προσήλωσης του πατέρα ή της μητέρας στις Αρχές και τα Ιδανικά του κόμματος; Τι ακριβώς θέλεις να δείξεις γονιέ;
Ομοίως η εικόνα ενός παιδιού που ανεβαίνει στην εξέδρα και χαιρετάει τα πλήθη τι ακριβώς εξυπηρετεί;
Μα, θα πεις ίσως, τα ίδια κάνουν και στις ΗΠΑ. Σύμφωνοι, επίσης σε περιοχές των ΗΠΑ υπάρχει θανατική ποινή, να την φέρουμε και αυτήν εδώ αφού το κάνουν εκεί κάτι θα ξέρουν.
Μα οι ψηφοφόροι θα έλκονται από την εικόνα του Ηγέτη με ένα παιδί στην αγκαλιά του που συμβολίζει την ελπίδα και το μέλλον του Έθνους. Θα ήθελα, να δω κάτι που να το αποδεικνύει αυτό, θέλω να πω, μια μελέτη μια έρευνα που να το αποδεικνύει. Αλλά ακόμα και αν συμβαίνει αυτό, υπάρχει ουσιαστικός λόγος για να γίνεται;
Μπορεί το εκλογικό σώμα αύριο να ζητήσει λιοντάρια στην Ακαδημίας, κρεμάλες στο Σύνταγμα, κροκοδείλους στην Τσιμισκή, να του τα δώσουμε και αυτά;
Δες επίσης:
Από την ελπίδα της Γιάννας του ΠΑΣΟΚ στην απορία του κοριτσιού της ΝΔ Πο Πο Culture, 13 Ιουνίου 2012 (απ' όπου και η βασική φωτογραφία)
Μπαμπά, ξύπνα...
Έλα μπαμπά, σήκω επιτέλους... Κρυώνω... Πεινάω μπαμπά. Έχει σπίτια με φως τη νύχτα εδώ μπαμπά... Είναι καλοί οι άνθρωποι εδώ μπαμπά, ε; Και εδώ έχουν πολλά παιχνίδια, έτσι; Και σχολεία για να μάθω να διαβάζω και να μετράω. Έλα μπαμπά, ξύπνα και θα δεις, θα μετρήσω μέχρι το είκοσι! Κρυώνω μπαμπά και εσύ κρυώνεις, έχεις παγώσει. Σήκω να πάμε στα σπίτια με το φως... Μην ανησυχείς μπαμπά, μην φοβάσαι, φτάσαμε τώρα...
Στις 02.01.2015 ένας αγρότης βρήκε την 4χρονη Τάλα από τη Συρία δίπλα στη σορό του 32χρονου πατέρα της, στην περιοχή του Θούριου, ενός χωριού που απέχει 3-4 χιλιόμετρα από τον Έβρο. Στις 05.01.2015 ο Έλληνας πρωθυπουργός επισκέφθηκε την ελληνοτουρκική μεθόριο και υποστήριξε πως ο φράχτης, μήκους 12,5 χιλιομέτρων, που έχει τοποθετήσει η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει. Το "φρούριο Ευρώπη" πάνω απ' όλα...
Από την έναρξη του πολέμου στη Συρία και έως τον Απρίλιο του 2014 περισσότεροι από 2,8 εκατ. Σύροι, οι μισοί από αυτούς παιδιά, είχαν εγκαταλείψει τις εστίες τους. Μόλις 96.000 έφτασαν στην Ευρώπη σε αναζήτηση προστασίας.
Διαβάστε επίσης:
- Το τετράχρονο, από τον Γιάννη Παντελάκη στο protagon
- «Ηθελε ο Θεός να ζήσει το παιδί, αν δεν το έβλεπα δεν θα άντεχε το κρύο», Καθημερινή, 06.02.2015
- Η είδηση για τον εντοπισμό της μικρής Τάλα όπως αποτυπώθηκε στην Αυγή
- Ρεπορτάζ για τον φράχτη του Έβρου, από την Καθημερινή, 09.02.2013
- The human cost of Fortress Europe, έκδοση της Διεθνούς Αμνηστίας, Ιούλιος 2014 (αρχείο pdf)
Photo credit: flickr / hawachami
Guest post: Δεν έχω Internet, καρδιά μου...
Η κόρη μου είναι κομμάτι μίας γενιάς που μεγαλώνει μέσα στις ψηφιακές τεχνολογίες και η ευχέρεια της με τη χρήση συσκευών όπως τα tablets ή τα smartphones είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Κάποιοι θα σπεύσουν να πουν ότι είναι λογικό να συμβαίνει αυτό δεδομένης
της δουλειάς του μπαμπά της. Όμως, αυτό δεν είναι ακριβώς έτσι και το λέω βλέποντας πολλά παιδιά στην ηλικία της ή και μικρότερα να χειρίζονται τις ψηφιακές συσκευές τους με εντυπωσιακό τρόπο και να μην έχουν πατέρα «βουτηγμένο» στην τεχνολογία.
Πριν από μερικές ημέρες, η τηλεπικοινωνιακή σύνδεση του σπιτιού αντιμετώπισε κάποιο πρόβλημα. Ο τεχνικός του παρόχου –μην σας πω ποιος είναι, μην κάνουμε και διαφήμιση- ήρθε αμέσως και με ενημέρωσε ότι υπάρχει καλωδιακή βλάβη στο δίκτυο. Πρακτικά, αυτό σήμαινε ότι θα ήμασταν χωρίς σύνδεση στο Internet και χωρίς σταθερό τηλέφωνο μέχρι την αποκατάσταση της βλάβης. Η πρώτη αντίδραση της κόρης μου, η οποία –ελέω σχολικών διακοπών ήταν δίπλα μου- ξέρετε ποια ήταν; «Και πως θα ζήσω χωρίς Internet, μπαμπά;» δήλωσε η μικρή, αφήνοντας με παγοκολώνα.
Η πρόσβαση στο Internet «απεκαταστάθη» την επόμενη ημέρα προς μεγάλη χαρά της κόρης μου, η οποία δεν έχει δώσει καμία σημασία στο γεγονός ότι το σταθερό τηλέφωνο δεν έχει «επανέλθει» μετά από 5 ημέρες. Δεν την νοιάζει καθόλου. Αν χρειαστεί να επικοινωνήσει με τις φίλες της, θα πάρει το tablet και θα μιλήσει μέσω Skype ή στη χειρότερη θα ζητήσει το κινητό του μπαμπά για να καλέσει στο σταθερό τηλέφωνο της φίλης της. Αν και δεν νομίζω ότι κατανοεί πλήρως τη διαφορά μεταξύ σταθερού και κινητού τηλεφώνου. Γι’ αυτήν είναι απλώς μέσα επικοινωνίας. Μάλιστα, δεν θα ξεχάσω όταν πριν από 2 χρόνια της έλεγα ότι όταν ήμουν στην ηλικία της δεν είχαμε κινητά τηλεφωνα και δεν υπήρχε καν το Διαδίκτυο, η απάντηση της ήταν «Και πως κανονίζατε να βρεθείτε;».
Αν και η διαφορά μας ηλικιακά είναι μόλις 31 χρόνια, αισθάνομαι ότι οι δύο γενιές μας έχουν μία μεγαλύτερη απόσταση σε σχέση με αυτή που είχαμε εμείς με τους γονείς μας.
Και ο λόγος έχει να κάνει με το ότι η γενιά της κόρης μου είναι αυτό που μου αρέσει να αποκαλώ «ψηφιακοί ιθαγενείς» όταν οι άνθρωποι της δικής μου γενιάς είναι «ψηφιακοί μετανάστες». Η κόρη μου και τα λίγο μεγαλύτερα παιδιά από αυτήν δεν γνώρισαν το βινύλιο, την κασσέτα, τη βιντεοκασσέτα και δεν πρόλαβαν την εποχή που η τηλεόραση είχε δύο κανάλια και το πρόγραμμα ξεκινούσε στις 5 μ.μ. Γι’ αυτά τα παιδιά, τα πάντα είναι ψηφιακά, ενώ η δική μου γενιά ήταν και αναλογική. Ναι μεν είμαι και εγώ πλέον μέλος της ψηφιακής κοινότητας, αλλά πρόλαβα και προηγούμενες καταστάσεις. Γι’ αυτό και ενδεχομένως να μην τρελαίνομαι να ανεβάζω όλες τις προσωπικές μου στιγμές στο Facebook και στο Twitter. Αντίθετα με ότι συμβαίνει με τα νέα παιδιά.
Τώρα, το ερώτημα είναι πως διαχειρίζεσαι αυτό το «ψηφιακό χάσμα» που απειλείται να δημιουργηθεί. Προσωπικά, θεωρώ ότι χρειάζεται να έχεις ως πατέρας –αλλά και ως μητέρα, δεν έχει και μεγάλη διαφορά- μεγάλη υπομονή. Και όρεξη να μάθεις όλους αυτούς τους νέους όρους που απασχολούν αυτούς τους «ψηφιακούς ιθαγενείς». Με απαγορεύσεις του τύπου «σήμερα δεν θα παίξεις καθόλου στο tablet» δεν νομίζω ότι έχεις και πολλές ελπίδες. Το αντίθετο θα έλεγα. Συν ότι το Skype, το Viber και το WhatsApp σου δίνουν τη δυνατότητα για άμεση και εύκολη επικοινωνία με το παιδί σου όσο μακριά και αν βρίσκεσαι. Ιδίως για τους χωρισμένους γονείς (mydad: ή για γονείς που λόγω δουλειάς ταξιδεύουν συχνά Δημήτρη), είναι μία πολύ πρακτική λύση δεδομένου ότι το παιδί σε βλέπει και σε αισθάνεται λίγο πιο κοντά του.
Ο Δημήτρης Μαλλάς είναι μπαμπάς μιας κόρης 10 ετών και δημοσιογράφος με... χιλιάδες ώρες ανταποκρίσεων και ρεπορτάζ σε θέματα τεχνολογίας στο ενεργητικό του.
Photo: flickr / Andrew Stawarz
Ανδρών επιφανών...
- Αυτό το μεγάλο σπίτι τι είναι;
- Αυτό; Η Βουλή, εκεί...
- Και αυτό από κάτω τι είναι;
- Το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη;
- Του ποιου;;;
- Αυτό είναι ένα μνημείο που μας θυμίζει όλους τους στρατιώτες που σκοτώθηκαν στους πολέμους...
- Τους Έλληνες;
- Νομίζω πως το έφτιαξαν για τους Έλληνες στρατιώτες, αλλά στο τέλος νομίζω πως σε ένα τέτοιο μνημείο σκέφτεσαι όλους τους στρατιώτες που σκοτώθηκαν απ' όλες τις πλευρές.
- Και γιατί το έφτιαξαν;
- Για να μην τους ξεχάσουμε, η λέξη "μνημείο" βγαίνει από τη "μνήμη" από αυτό που λέμε να θυμόμαστε, να μην ξεχνάμε...
- Είναι και για αυτούς τότε στον πόλεμο που μου είχες πει;
- Με τους Ιταλούς;
- Ναι...
- Ναι και γι' αυτούς και για τόσους ακόμα.
- Και τα γράμματα εκεί στον τοίχο τι λένε;
- Αυτά είναι μέρη που πολέμησαν Έλληνες στρατιώτες σε μάχες. Σε άλλες μάχες κέρδισαν, σε άλλες έχασαν, συνήθως βέβαια θυμόμαστε μόνο τις νίκες αλλά σε όλες τις μάχες σκοτώνονται άνθρωποι από όλες τις πλευρές.
- Μπαμπά....
- Ναι...
- Δεν είναι ωραίος ο πόλεμος.
- Όχι δεν είναι. Νομίζω πως το μνημείο θέλει να μας πει και αυτό. Πως στους πολέμους σκοτώνονται άνθρωποι και πως αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.
- Θα ξαναγίνει πόλεμος;
- Ήδη γίνεται σε διάφορα μέρη στον κόσμο, αν με ρωτάς για εδώ που ζούμε, ελπίζω πως όχι.
- Γιατί γίνονται πόλεμοι;
- Πολλές φορές γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να συζητήσουν για τις διαφορές τους, άλλες γιατί κάποιοι θέλουν να πάρουν κάτι από άλλους....
- Καλύτερα να μη γίνονται πόλεμοι.
- Συμφωνώ, να φύγουμε σιγά σιγά;
- Ναι... Μπαμπά;
- Ναι...
- Κουράστηκα, πάμε σπίτι...
Photo credit: flickr / Alain
Πράγματα που δεν κάνεις όταν έχεις παιδί.
Σταματάς να περπατάς ξυπόλητος: Εχεις πατήσεις ποτέ Lego με γυμνή πατούσα; Ναι, πονάνε τα άτιμα.
Εκεί που και ο βασιλιάς πηγαίνει μόνος του; Μέχρι να ανακαλύψει την αξία της ιδιωτικότητας η πόρτα του μπάνιου θα χάσκει και αυτό από μόνο του δεν πειράζει και τόσο. Όμως μπάζει...
Άλλος βάζει μουσική: Μπορούμε να συντονίσουμε μια εκστρατεία να αφαιρέσουμε τα Ζουζούνια από το YouTube; Ευχαριστώ...
Καλώς ήρθες χαρτομάνι: Μπορεί να ξεμείνεις από χαρτί τουαλέτας, αλλά για το όνομα των θεών μην ξεμείνεις από χαρτομάντηλο, μωρομάντηλα και τα άλλα τα μονά χαρτομάντηλα που βγαίνουν στην αρχή από το κουτί ένα ένα τραβηχτά και κάπου προς το τέλος όλα μαζί.
Ασε κάτω το αφρόλουτρο της μαμάς: Άντε μετά να απαντήσεις στο "μπαμπά; γιατί μυρίζεις σαν την μαμά;"
Α, παίζει η ομάδα: Καλά, πλάκα κάνεις.
Η μπουγάδα της εβδομάδας: Σε ποιο αριθμό είσαι γιατί μόλις τελείωσε το τρίτο πλυντήριο και εμείς εδώ είμαστε ακόμα στην ίδια εβδομάδα.
Το μινιμάλ καλοριφέρ: Εκεί που κορόιδευες τη μάνα σου που είχε βάλει σεμεδάκια μέχρι και στο καλοριφέρ δεν έτρωγες ένα μαγκάλι κάρβουνα καλύτερα; Τα δικά σου έχουν γεμίσει καλτσάκια, βρακάκια, μπλουζάκια. Εντάξει, είναι πιο πολύχρωμα έτσι.
Μαγνητάκια στο ψυγείο: Δεν χρειάζονται, τώρα το ψυγείο έχει φαϊ. Οχι μέσα, πάνω του...
Τσιμπάμε κάτι και ερχόμαστε: Γεύμα, αυτή η διαδικασία που δεν ολοκληρώνεται αν το μακαρόνι δεν έχει έρθει σε θερμοκρασία δωματίου και δεν τρώγεται που να'χετε γυρίσει από τρίωρη πορεία στην Πάρνηθα.
Bonus: Μα νόμιζα πως υπάρχει λόγος που το κρεβάτι το λένε διπλό: Ε, ήρθε και επισκέπτης, τι να κάνουμε...
Ξεχάσαμε κάτι;
Photo credit: flickr / Spirit-Fire
Ο καλύτερος φίλος του γιου μου λέγεται Αμπντουλάχ
Ο Αμπντουλάχ είναι από το Πακιστάν. Μένει στη γειτονιά με την οικογένεια του, η μητέρα του πάντα ντυμένη με τα παραδοσιακά ενδύματα της χώρας τους και συνήθως με το μωρό της σε έναν πάνινο μάρσιππο, καλοβαλμένη,περιποιημένη, βγαίνει για ψώνια στη γειτονιά και μας χαιρετά με τα μάτια, αφού δεν γνωρίζει ελληνικά. Η οικογένεια έχει τρια αγόρια. Ο Αμπντουλάχ είναι ο μεσαίος, πηγαίνει στην ίδια τάξη με τον γιο μου. Από την αρχή «κόλλησαν», καταλαβαίνω γιατί. Ο Αμπντουλάχ δεν είναι ντόπιος. Ούτε κι ο Τάσος, ήρθε από άλλο σχολείο, από ένα άλλο τόπο σε καινούριο σχολικό περιβάλλον. Ο Αμπντουλάχ είναι ένα χαρούμενο παιδί, με φοβερό ταλέντο και ιδέες για το «πείραγμα» ποδηλάτων. Κάθονται με τις ώρες και σφίγγουν φρένα, κάνουν αυτοσχέδιες προσθήκες, βάζουν αναρτήσεις, φουσκώνουν λάστιχα, επισκευάζουν τα πάντα και μετά εξορμούν στους δρόμους κάνοντας ποδήλατο χωρίς τα χέρια στο τιμόνι, σαν να μην υπάρχει αύριο. Ευτυχία.
Η οικογένεια του Αμπντουλάχ πριν δυο χρόνια δέχτηκε επίθεση στο σπίτι της από χρυσαυγίτες της περιοχής, ευτυχώς χωρίς θύματα. Το σοκ ήταν μεγάλο γι’αυτούς, το μάθαμε κι εμείς την επομένη. Ο Τάσος θύμωσε. Τα έβαλε με θεούς και δαίμονες. Ήταν ακατανόητα όλα. Όπως ακατανόητη ήταν και η απομόνωση που ένιωσε από τα άλλα παιδιά της τάξης του επειδή έκανε παρέα με τον «πάκι». Μας πήρε πολύ καιρό και ατελείωτες κουβέντες για να τον πείσουμε να μην γκρεμίσει τις γέφυρες με τους συμμαθητές τους στην προσπάθεια να υπερασπιστεί τον φίλο του, να μην βολευτεί στην απόρριψη, να μην ενισχύσει το εχθρικό κλίμα. Ο Τάσος δούλεψε πολύ, είναι αλήθεια, και τους βλέπω μερικές φορές να παίζουν αρμονικά όλοι μαζί.
Καμαρώνω. Ζηλεύω την αθωότητα τους και τους ευχαριστώ για τα μαθήματα που μου προσφέρουν κάθε μέρα.
E.K.
