Κινείσαι δίπλα στον διάδρομο τυφλών και τον ακολουθείς μηχανικά για να πέσεις πάνω στο εμπόδιο, το αυτοκίνητο που σταμάτησε “για δυο λεπτάκια” πάνω στη διάβαση. Μπορεί να είσαι πάνω σε ένα καρότσι ή να σπρώχνεις ένα ή να περπατάς μόνος, σημασία έχει το εμπόδιο.
Έχει και τα αλάρμ αναμένα, καλό σημάδι, δεν είναι κανένας γάιδαρος που κλειδώνει το αμάξι, βάζει τον συναγερμό και φεύγει. Τα αλάρμ μεταδίδουν το γνωστό στην πόλη ως “μισολεπτάκi”. Ξέρεις πως είναι ψέμα, ένα προπέτασμα καπνού, το “μισολεπτάκι” είναι μια σχετική μονάδα χρόνου που ως σήμερα έχει καταπιεί εκατομμύρια ώρες. Βρίσκεις τον εαυτό σου να μονολογεί “ναπάλμ”, “νάρκη”, “μπουρλότο”, σκέφτεσαι εκείνον τον Γερμανό που απηυδυσμένος από την αδιαφορία των οδηγών έκανε παρκούρ πάνω στα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Α να, περνάει το όχημα της δημοτικής αστυνομίας, να τώρα κόβει θα σταματήσει λοιπόν. Οχι, έκοψε για τη διασταύρωση, το βλέπεις τώρα να χάνεται στο βάθος του δρόμου.
Πλησιάζεις το αυτοκίνητο-εμπόδιο, σηκώνεις τον υαλοκαθαριστήρα. Η πιο ψιθυριστή διαμαρτυρία που μπορεί να υπάρξει στην πόλη είναι οι σηκωμένοι υαλοκαθαριστήρες. Ένα “συγγνώμη που είμαι και εγώ εδώ” ειπωμένο όσο πιο χαμηλόφωνα γίνεται.
Μετά βλέπεις αυτό το ταινιάκι.
Μα είναι η βία απάντηση στη βία της αδιαφορίας; Σηκώνεται πάλι ο ψηφιακός κουρνιαχτός στα δίκτυα για το αν η ταινία προάγει την αυτοδικία, τη βία του ενός εναντίον του άλλου.
Ας δοκιμάσουμε μια άλλη ανάγνωση. Από την ταινία απουσιάζει -και μόνο στο τέλος κάνει την εμφάνισή της- η κρατική εξουσία, ο (αυτο)έλεγχος, η λογοδοσία. Καμία σχέση με τις παλιές ελληνικές ταινίες όπου δευτερόλεπτα μετά την έναρξη του καβγά εμφανίζεται από το πουθενά ένας αστυνομικός για να επιβάλει την τάξη.
Εδώ είναι ο ένας εναντίον του άλλου, είναι αυτοδικία στην αυτοδικία, είναι η περιγραφή μίας αστικής ζούγκλας.
Είναι μία προειδοποίηση πως η βία του μισόλεπτου θα βρει μια μέρα μπροστά της κάτι πιο επιθετικό και πιο βίαιο που θα απαντηθεί με περισσότερη βία.
Ο πιτσιρικάς που πρωταγωνιστεί στην ταινία, πολύ απλά, κουράστηκε να σηκώνει υαλοκαθαριστήρες και μπήκε στον φαύλο κύκλο της βίας που βεβαίως “καταδικάζουμε απ’ όπου και αν προέρχεται”.
Και αν υπήρχε αστυνομικός στη σκηνή;
Με τα “αν” δεν γίνονται ταινίες, ούτε απελευθερώνονται διαβάσεις…
