“Η γειτονιά ήξερε αλλά δεν μιλούσε”
“Τα στόματα τώρα ανοίγουν”
“Η ευτυχία τους ήταν επιφανειακή”
Αυτά και πολλά είναι τα στερεότυπα που εμφανίζονται σε σελίδες και οθόνες μετά από ένα έγκλημα που, πάλι η βιαστική και στερεοτυπική αντίληψη της αποτύπωσης της επικαιρότητας, συνηθίζει να περιγράφει ως “οικογενειακή τραγωδία”. Δεν υπάρχουν “οικογενειακές τραγωδίες”, υπάρχουν παιδοκτονίες, γυναικοκτονίες, πατροκτονίες που πάρα πολλές φορές είναι η κορύφωση ενός δράματος που ο ελληνικός μικρόκοσμος κάνει πως δεν βλέπει.
Με αφορμή την Καρολάιν και το φριχτό της τέλος πολλοι διερωτώνται γιατί δεν έφευγε από τον δυνάστη και, τελικά, φονιά της.
Ίσως γιατί δεν μπορούσε.
Όπως τόσες γυναίκες που κακοποιούνται από τον σύντροφό τους και δεν έχουν τη δύναμη, είτε γιατί ανατράφηκαν με το “μη μιλάς, σώπαινε, κατά βάθος σε αγαπάει” είτε γιατί για κάποιον άλλο λόγο.
Όμως σε αυτές τις τόσες περιπτώσεις η γειτονιά, ο περίγυρος πρέπει να γίνει φωνή της αδύναμης, φωνή των άλλων που δεν έχουν φωνή.
Φωνή του παιδιού που κακοποιείται.
Η τηλεφωνική γραμμή 15900 περιμένει. Το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης με τις τηελεφωνικές γραμμές 197 και 1107 επίσης. Μια αναζήτηση είναι αρκετή για να εμφανίσει πολλές ακόμα υπηρεσίες υποστήριξης.
Φτάνει με τις πτώσεις από τα σύννεφα…
